zondag 7 februari 2016

Rams : een film om koud en warm bij te worden

Het barre noordelijke eiland IJsland vormt het majestueuze decor van de film "Rams" die ik begin januari heb gezien in de bioscoop. Het eiland is meer dan een decor; door zijn ruwe en weidse natuur is het een belangrijke speler, vooral als de ijskoude winter zijn intrede doet. Je zou er zowaar zelf koud van worden.

(foto vanop internet)




















Verloren in die uitgestrektheid wonen twee broers naast elkaar. Letterlijk en figuurlijk naast elkaar. De broederstrijd vormt hier de rode draad doorheen het verhaal.We komen nergens te weten wat aan de basis ligt van de ruzie, maar dat doet er ook niet toe. De scheur zou al veertig jaar geleden zijn voltrokken.  Het thema van de broederstrijd is er een dat in literatuur (Kaïn en Abel op de eerste bladzijden van de bijbel tot John Steinbeck 'Ten oosten van Eden' en nog recentere boeken) en in film vaak aan bod komt. Hoe zal het hier uitgewerkt worden?
Zoals zo vaak moet een vreemde derde zorgen voor verandering. Deze externe factor is een overheidsteam, geleid door een vrouw, die moet toezien op het uitvoeren van een heel drastische maatregel. De schapenkudden van het dorp zijn besmet door BSE en moeten vernietigd worden, de stallen grondig ontsmet en gedurende twee jaar mogen de boeren geen dieren meer houden. Hierdoor wordt het leven van de gehele rurale gemeenschap in een diepe crisis gestort. Ook de twee broers worden extra uitgedaagd.

(foto gevonden op internet)

























Heel bijzonder in deze film is ook hoe de intense band tussen mens en dier wordt getoond. De schapen zijn niet alleen een vorm van landbouw, dus een deel van de economische activiteiten. Door de drastische overheidsmaatregelen dreigt een kostbaar ras uit te sterven. Een bijzondere rol is weggelegd voor de hond van een van de broers: deze is de boodschapper tussen de beiden. Een moment waarbij ik toch telkens moest glimlachen.
De film "Rams" wordt gelabeld als tragi-komisch. De humor in de Scandinavische cinema is vaak heel wrang. Ook hier is het bij momenten zo. Maar de voorstelling van de twee broers, met hun koppigheid, hun liefde voor hun dieren, hun eenzaamheid en hoop, hun twijfels en hun wraakzucht vind ik vaak vertederend. Deze macho-mannen die elkaar het licht in de ogen niet gunnen, deze rammen, worden geconfronteerd met hun grenzen. Vele momenten uit de film blijven daarom nog hangen achteraf. In die zin werd ik er soms warm van.
Deze film blijft echter vooral nazinderen door het bijzondere open einde. Na de laatste beelden zit je als toeschouwer met de vraag : hoe loopt dit nu af?
Deze film van Grimur Hakonarson is zeker de moeite waard. Hem zien in de cinema of op een heel groot scherm zal de kijkervaring intenser maken. Zo zal het IJsland-gevoel beter binnenkomen.


(affiche gevonden op internet)




Geen opmerkingen:

Een reactie posten