Ariane Loze

 In MAC's Grand Hornu kan je nog tot 3 november naar een overzichtstentoonstelling van de Brusselse videokunstenares Ariane Loze(1988). Je ziet haar evolutie van 'stomme' korte films (4 à 7 min.) tot langere films (uitschieter is 'L'Archipel du Moi 32'54") met vele dialogen. Het bijzondere aan haar films is dat ze een echte doe-het-zelver is. Regie, script, montage, spel. Op één enkele film na (Otium) speelt ze zelf alle rollen met bijhorende andere kledij en wisseling van camerastandpunten. 

Loze neemt vooral de mondaine smalltalk op de korrel en de lege managementstaal en ze laat zien hoe haar personages innerlijk onzeker of verdeeld zijn of onder spanning staan. De twaalftal video's die te zien hier allemaal bespreken is onbegonnen werk. Best is om zelf te gaan kijken en te zien hoe deze dame erin slaagt op haar eentje een hele wereld op te bouwen. Er is één triptiek speciaal gemaakt voor deze tentoonstelling. Vertrekkend vanuit de site van Grand Hornu en geïnspireerd door de filosoof Ivan Illich brengt ze een verhaal van hoe mensen omgaan met energie en de natuurlijke hulpbronnen in deze video's onder de titel 'Energeia'. In de mens zelf zit ook veel energie en veerkracht, wat ze duidelijk laat zien; het gaat dus over meer dan ecologie alleen. 

(eigen foto still uit 'Energeia')

Het videowerk "Inner Landscape" (2018) toont drie vriendinnen die op een koude winterdag elkaar ontmoeten bovenop een heuvel. Het is alsof ze hun aardse beslommeringen willen loslaten om tijdens hun ontmoeting elkaar toe te zeggen een nieuwe start te nemen in hun leven. Een van de drie zegt het zo: "Vanaf vandaag wil ik altijd tijd maken."

((eigen foto's : Inner Landscape)

Als derde voorbeeld iets over een werk uit 2022 met de programmatische titel: "If You Didn't Choose A, You Will Probably Choose B". Met veel humor speelt ze enerzijds enkele zakenvrouwen die proberen hun producten en data te verkopen en anderzijds enkele kritische stemmen die waarschuwen dat we ons persoonlijke leven via onze gsm en computergegevens te grabbel gooien voor de geldzuchtige commercie. Hier klinkt het sloganesk, maar Ariane Loze weet in dit ruim 19 minuten durend werk heel gevarieerd haar verhaal te brengen.

(eigen foto)

Een zomers meidag in en rond Grand Hornu

Op 12 mei bezocht ik onder een zomerse zon de unieke plek die Grand Hornu is. Zelfs de zon kan de wat armoedige omgeving niet helemaal doen vergeten.

Jef Geys in Grand Hornu

Nog tot 23 september kan je in Grand Hornu een selectie bekijken van werken van de op 12 februari laatst overleden Kempense kunstenaar Jef Geys. Hij had nog meegedacht aan deze tentoonstelling en de buiteninstallatie rond natuur/cultuur.  Deze expo kreeg als titel mee "Quadra".
De beperkte tentoonstelling toont wel de verschillende facetten van zijn beeldend werk en tegelijk hoe deze veelheid toch een eenheid vormt vanuit de kunstenaar zelf. De uniciteit van een mens kan heel universeel uitpakken. Een bevattelijke bezoekersgids maakt deze bijzondere artiest en zijn werk meer toegankelijk.
Hier enkele foto's genomen tijdens mijn bezoek op 12 mei laatst.

Adel Abdessemed in Grand Hornu

Nog tot 3 juni kan je in MAC's, Grand Hornu, gaan kijken naar de veelvormige kunst van Adel Abdessemed (°1971): installaties, sculpturen, video, tekeningen.
Door zijn werk wil hij onze blik die vermoeid is van het zien van zoveel agressiviteit, macht, oorlog en politiek spektakel in onze huidige samenleving terug aanscherpen.
Voor mij is het een eerste beklijvende kennismaking met deze artiest, die ook geslaagd is in zijn eigen opdracht.
Hier enkele foto's die ik heb genomen tijdens mijn bezoek op 12 mei laatst.

 

Lachen in het museum -4-

De humor van Charlier belet hem niet om bepaalde hedendaagse politieke en maatschappelijke toestanden te hekelen. De rauwe werkelijkheid volgens Jacques Charlier. Nog tot 22 mei te zien in Grand Hornu.

(eigen foto's)

Lachen in het museum -3-

(eigen foto's tijdens tentoonstelling Jacques Charlier in Le Grand Hornu)

De tentoonstelling van Jacques Charlier "Peintures pour tous" loopt nog in le Grand Hornu tot 22 mei...

Lachen in het museum -2-

Jacques Charlier hekelt in de tentoonstelling 'Peinture pour tous' in Le Grand Hornu het soms opgeblazen gedoe in de kunstwereld.

Enkele teksten die op deze hand te lezen zijn :
le vrai faux
croûtes surestimées
art sous-évalué
politesse de vernissage
kitsch industriel
fausses promesses de bar
galerie de façade
art moyen en solde

(eigen foto)

(eigen foto)

Michael Young Aluminium Project (02)

Momenteel loopt een tentoonstelling rond designer Michael Young en zijn "Aluminium Projects" in de museumsite van Le Grand Hornu.
Tijdens een bezoek op 20 maart laatst maakte ik deze foto.

Michael Young Aluminium Project (01)

In de site van MAC Le Grand Hornu loopt er momenteel naast de grote tentoonstelling van Jacques Charlier "Peintures pour tous" (zie mijn posts onder de titel : Lachen in het museum) ook een tentoonstelling van Michael Young met enkel design-ontwerpen in aluminium.
Tijdens een bezoek op 20 maart maakte ik deze foto.

Lachen in het museum -1-

Eind maart bezocht ik de grote tentoonstelling "Peintures pour tous - Schilderijen voor iedereen" van Jacques Charlier in de site van Le Grand Hornu.

Belangrijk is het dat je als toeschouwer intens de eerste zaal bekijkt, want dan heb je een belangrijke sleutel in handen om van de rest van de tentoonstelling te genieten.  In deze ruime expositie zie je hoe de schilder Charlier een vakman is die met het grootste gemak verschillende stijlen aankan. Hij brengt vaak karikaturen, pastiches, tekeningen, strips,  enz...

Hij relativeert zichzelf en de hele kunstwereld. Hij steekt de draak met de kunst op een sokkel en met de artiesten die zichzelf alsmaar plagiëren omdat dat nu net goed in de markt ligt.
Een aanrader, nog tot 22 mei te zien.

Hier zie je al enkele van zijn werken, maar je mag er de komende weken nog meer verwachten op deze blog.

(eigen foto - "Kunst is de illusie van een illusie" Plato geciteerd door Charlier)

(eigen foto - vleeskeuring...)

Christian Boltanski in Grand Hornu

Je zoekt je een weg in een duistere grote zaal die spaarzaam is verlicht door enkele lampen. Het donkere van de zaal wordt versterkt door de honderden zwarte jassen en mantels die overal ophangen. Het is stil en de stilte wordt meer hoorbaar door de zacht draaiende motor van een altijd draaiend ophangsysteem voor een deel van de kleren. In het begin van de tentoonstelling van Boltanski was geafficheerd dat het verboden was om de kunstwerken aan te raken, maar hier kom je onmogelijk doorheen zonder hier of daar een (al dan niet bewegende) mantel te raken. De foto die ik hier maakte geeft bijlange niet de beklemmende, bevreemdende sfeer weer als je daar je weg zoekt tussen dit zwarte woud van kleren.

Deze tentoonstelling bestaat uit al de typische Boltanski-ingrediënten, zoals ik ze heb leren kennen doorheen de jaren bij vorige exposities, waarbij de dubbeltentoonstelling in Parijs (Grand Palais in de reeks Monumenta en het museum Macval) in januari 2010 meest indruk maakte. We zien hier zelfde bouwstenen terug gebruiken in weer een eigen verhaal : gestapelde metalen dozen met foto's en namen van mensen, foto's en foto-negatieven die spaarzaam verlicht worden, stapels kleren, de hartenklop van mensen en nog meer in een heel doordachte opstelling waar je al toeschouwer niet om de confrontatie heen kunt.

Zoals in Macval (2010) zijn er bijvoorbeeld de suggestieve poppen die je  aanspreken met heel persoonlijke vragen zoals : dit-moi, as-tu eu peur? dit-moi, comment c'est le coma? ...

Het verhaal dat in le grand Hornu wordt gepresenteerd is verbonden met de geschiedenis van de site als mijnwerkersplaats, maar de gelaagde presentatie en beeldtaal van Boltanski laat toe om meer te zien en verder te kijken : de holocaust, de vluchtelingenproblemen, het taboe rond verdriet en rond zwartwerk door mensen in de marge, de herinnering aan geliefden en hoe deze ons ontglipt, de kleren waarin we ons ont/ver-hullen...

Nog tot 16 augustus : aanbevolen.