Tijdens een bezoek aan Den Haag liepen we binnen in de Kloosterkerk. Daar lag een maandblad voor spiritualiteit, cultuur en smenleven "Kerk in Den Haag",
gratis mee te nemen. In hartje Holland volgen we onze aandrang en nemen het mee.
Daarin vond ik een zeer geëngageerde tekst van 'troubadour'
Martijn Breeman, die blijkbaar maandelijks een lied maakt voor dit blad. De tekst sluit aan bij de focus op het milieu in aanloop naar de conferentie van Parijs in december dit jaar.
Hier neem ik hem over.
Een schepping
De Tijd die verwoest,
alles roest, alles rot,
gaat kapot en verslijt,
ja, de Tijd die verwoest.
Woorden vervliegen, geschriften vergelen.
Rozen verwelken en schepen vergaan.
Wonden ontstaan die de Tijd niet kan helen,
toch is er iets dat zal blijven bestaan :
als ik de uitvinder van plastic was,
zag je de vruchten van mijn werken
in bossen, bermen en in perken,
want plastic gaat nog eeuwen mee.
Als ik de uitvinder van plastic was,
zag je de werken van mijn handen
tot aan de allerverste stranden
en op de golven van de zee.
En in de wijde oceaan
zijn hele eilanden ontstaan,
geheel uit plastic opgebouwd;
die worden vele eeuwen oud.
Als ik de uitvinder van plastic was,
nam je mijn werk in elke streek waar.
't Is biologisch niet afbreekbaar,
dus zwerft het rond in eeuwigheid.
Als ik de uitvinder van plastic was,
zag je mijn schepping alle dagen,
trof je mij aan in dierenmagen;
je raakt het nimmernooitniet kwijt.
Het komt ook in ons lijf terecht
waar het zich overal aan hecht
en het verandert ons gestel
-en die verandering gaat snel-
totdat we helemaal van plastic zijn.
Niets kan die evolutie stoppen;
we worden allen barbiepoppen
met kunstheup en met nylon haar.
Omdat we allemaal van plastic zijn,
op onze bakelieten botten
geen vlees dat op den duur gaat rotten,
maar polyester hier en daar.
Voor de Nederlandse woord- en liedkunstenaar Breeman geeft plastic aanleiding tot deze tekst die ons waarschuwt voor een schepping zonder natuur... Maar voor andere artiesten is plastic net een materiaal om mee te scheppen.
In Kunstenfestival Watou van dit jaar zag ik in de Douviehoeve een indrukwekkend geheel dat werd opgebouwd door een andere Nederlandse artiest, nl.
Robert Roelink, die een installatie maakte met als titel :
Way. Zijn gehele installatie die een grote ruimte vulde, bestond uit plastic afval, tape of afvalzakken. Naast de grote iglo-achtige ruimte die vier-vijfde van de schuur vulde, waren er kleine artefacten in plastic opgesteld langs de muren of vastgemaakt aan de muren. Zo ook deze plastic vogel die ik daar fotografeerde.
 |
| (eigen foto) |
 |
| (foto uit catalogus) |
