Villa Stuck - Marinella Senatore

 In de villa Stuck zijn er in de aanbouw bij de oorspronkelijke villa tijdelijke tentoonstellingen met hedendaagse artiesten. Begin juli zag ik er de expo "We rise by lifting others" van Marinella Senatore(1977). Deze multidisciplinaire Italiaanse artieste verwoordde in de titel van expo al duidelijk haar boodschap: door anderen omhoog te tillen (te bevestigen, plaats te geven) groeien wij zelf ook. Vanuit de Villa zou er bij de afsluiting van de expo een optocht worden gehouden met buurtbewoners en sympathisanten en daarvoor had Senatore al heel wat vaandels gemaakt. De bonte kleuren sprongen op je af en de positiviteit van de artiesten werd zo visueel doorgegeven aan de bezoekers. Hoe naïef en simpel het ook moge klinken, tegelijk is het ook hartverwarmend in dit tijdsgewricht én het bevat een grote dosis mensenkennis.

(eigen foto's)

Villa Stuck München

 De villa Stuck in München is nu een museum, maar werd gebouwd anno 1898 als kunstenaarswoning voor Franz Ritter von Stuck (1863-1928), een symbolistisch schilder en beeldhouwer. De buitenkant oogt eerder klassiek, maar binnen is alles in art nouveau/art deco stijl ontworpen en versierd. 

In een bijbouw is er ruimte voor tentoonstellingen allerhande, met vooral nadruk op de hedendaagse kunsten.  Zo zou ik durven zeggen dat deze villa de Münchense tegenhanger is van de Brusselse villa Empain.

Maar waar zakenman Empain een strakke architectuur aanhield buiten én binnen, is er bij kunstenaar Stuck een sterk contrast tussen buiten en binnen.

(façade van Villa Stuck naar straatzijde - eigen foto)

Heel het interieur weerspiegelt de smaak en interesses van de bouwheer. Je wordt ondergedompeld in een sprookjessfeer met een donker randje. 

(muur- en plafondversiering van een van de woonkamers - eigen foto)

Het summum vond ik zijn grote atelier met een altaar toegewijd aan de zonde. Wat voor zijn tijd bijzonder schokkend zal geweest zijn. 

(altaar gewijd aan 'De Zonde' - foto Marc Deconinck)

Haus der Kunst : Walther Collection reflecties

Een laatste blik op de Walther Collection die ik zag in het Haus der Kunst in München toont reflecties, zoals de trouwe volger van deze blog wel weet, een stokpaardje van mij...

(eigen foto's)

 

Haus der Kunst : Walther Collection ...een blik op Afrika

 Waar het Haus der Kunst ontworpen was om de nazi-ideeën rond onder andere de suprematie van het Arische ras mee te verspreiden, zag ik nu dat de tentoongestelde Walther Collection vaak inzoomt op Afrikaanse kunstenaars die tonen hoe zij hun continent zien en ervaren.

Zo is er bijvoorbeeld de Zuid-Afrikaanse fotograaf Pieter Hugo (1976) met onder anderen dit drieluik over Abogbloshie Market nabij de stad Accra in Ghana. We zien een van de grootste "recyclage-terreinen" ter wereld waar mensen in miserabele omstandigheden in de Westerse digitale afval zoeken naar herbruikbare elementen.

(Pieter Hugo : Abogbloshie Market - eigen foto)

Ook was er de reeks te zien van de Kameroenese fotograaf Samuel Fosso (1962) die een reeks zelfportretten maakte in zijn studio waarbij hij een pose en kledij aannam van 'iconische' personen die voortrekkers waren in de vorige eeuw voor de emancipatie van het Afrikaanse continent en het zwarte denken (Muhammed Ali, Angela Davies, Lumumba, Nelson Mandela, Hailé Sailassié, e.a.). Deze reeks gaf hij als titel mee: African Spirits.

(Samuel Fosso : African Spirits - eigen foto)

Dit soort tentoonstellingen geven het 'besmette' gebouw een nieuwe bezieling waarmee de inhoud als het ware weerwoord biedt aan de taal van de architectuur. Best spannend, zeker in de stad waar de wieg stond van het nazisme.

Haus der Kunst : the Walther Collection

 Bij mijn bezoek aan het Haus der Kunst in München in juli dit jaar waren de meeste benedenzalen ingenomen door een tentoonstelling met foto's en video's uit de Walther Collection. Deze privéverzameling is gefocust op hedendaagse fotografie en videokunst en wilt onderzoeken hoe deze beelden invloed hebben op de samenleving en de wijze waarop we naar anderen kijken. De titel van de expositie suggereert dit ook enigzins : Trace - formations of Likeness.

Velerlei soort kunstenaars toonden elk hun eigen kijk op hun omgeving (mens/natuur/samenleving).

Enkele zaalzichten tonen een glimp van wat werd tentoongesteld én tonen de (bovenmenselijke) maat van het gebouw.

(eigen foto's)

Haus der Kunst

 Naast de verschillende musea met een vaste collectie en ruimtes voor tijdelijke exposities is er in München ook een immens groot complex dat zonder vaste collectie openstaat voor tentoonstellingen van hedendaagse kunst. Dat complex is gebouwd in een klassicistische stijl die zo geliefd was bij de nazi's en is geopend in juli 1937. Hitler wilde München uitroepen tot kunsthoofdstad van zijn Rijk en noemde het nieuwe gebouw dan ook "Haus der Deutschen Kunst".

Na de oorlog werd het herdoopt tot "Haus der Kunst". Maar de impressionante architectuur had de oorlog behoorlijk goed doorgekomen en het gebouw ademt nog altijd megalomanie uit. 

Nu wordt het gerund door een stichting die er tijdelijke tentoonstellingen organiseert en daarbij duidelijk zoekt om artiesten ruimte te geven die een boodschap hebben die haaks staat op het nazisme en dictatoriale strekkingen. 

Hier enkele foto's van het gebouw.

(ingangsdeuren - eigen foto)

(trappen naar het terras achteraan - foto : Marc Deconinck)

(voorgevel - ©Welt)

Romantiek in Sammlung Schack

 Zoals in een vorig bericht al aangegeven ademen de ruimten van de Sammlung Schack in München romantiek uit. Dood, nacht, overweldigende natuur, liefdessmart,...heel dit sublieme beeldenarsenaal zie je voor je ogen langskomen bij een bezoek aan dit museum.

In de Duitse en Europese literatuur was de grote exponent van deze cultuur- en kunststroming de schrijver, filosoof en wetenschapper  Johann Wolfgang Goethe (1749-1832). 

Zo publiceerde hij in 1782 een ballade die tot op vandaag ruim gekend is met als titel : Die Erlkönig.

Een vader rijdt 's nachts te paard met zijn zieke kind naar huis. Dit kind ziet in zijn koorts de elfenkoning, symbool van de dood, die hem wenkt en roept. Het angstige kind roept om hulp bij zijn vader. Thuis aangekomen blijkt het kind gestorven.

Franz Schubert (1797-1828) was een van de vele componisten die muziek zette (in 1815) op deze tekst. Hieronder kan je tekst en muziek volgen ; zanger is tenor Daniel Norman en aan de piano is Sholto Kynoch.

En de Oostenrijkse schilder Moritz von Schind (1804-1871) maakte verschillende werken die deze ballade illustreerden, waarbij een schilderij van 1860 dat in de Sammlung Schack te bewonderen is.

Literair, muzikaal en picturaal romantisme dus...

(Moritz von Schind : Erlkönig 1860
foto : Marc Deconinck)