Even pauze

Tot 11 juli ben ik er even niet...

Het afwezige museum -01

De expositieruimte voor hedendaagse kunst Wiels in Brussel bestaat 10 jaar en viert het met een merkwaardige tentoonstelling onder de bijzondere titel "Het afwezige museum".

Voor het eerst in die tien jaar hebben ze de grote ruimtes museaal in kleinere zaaltjes opgedeeld. Richard Venlet zorgde voor het ontwerp. Hier enkele foto's genomen op 24 juni laatst.

Rotterdam hyperrealisme

In de Kunsthal Rotterdam was er de tentoonstelling over hyperrealisme in de schilderkunst in de voorbije 50 jaar. Net op de voorlaatste dag kon ik die nog zien.  In dit soort schilderkunst is het vakmanschap wat het meest aanspreekt, ook als het over reflecties in autokoetswerk gaat of over Belgische stations.

(Dimitri Desiron)

(Richard Estes)

Belgische stations-04-

(station Oostende - 30 april 2017)

(station Oostende - zicht op nieuwe dakstructuur - 30 april 2017)

Het geciteerde citaat -044-

(geciteerd door Alexander Van Caeneghem in De Standaard Weekblad van 8 april 2017)

Meten is weten: getallen en nog eens getallen.

Hans Arp (1886-1966), ook bekend als Jean Arp, is vooral bekend als beeldend kunstenaar, maar hij was ook een dichter.

Zijn beeldend werk is vaak heel dromerig en zijn sculpturen zijn doorgaans heel ronde figuren.
Pas in het laatste nummer van de Poëziekrant (maart-april 2017, jg.41, nr.2) ontdekte ik Hans Arp als dichter.
Daar werden een reeks gedichten voorgesteld in een vertaling van Ria Van Hengel.
Daaruit haal ik volgende verzen (blz. 24).

(afbeelding van internet)

Dag en nacht hoorden ze uitsluitend getallen,
hoorden ze om zich heen uitsluitend tellen.                       
15, 700, 4000, 1, 1, 5681, 15, 7, 1, 2, 3 ...
Door al die getallen en dat tellen
zagen ze de maan niet meer
en konden ze niet meer dromen.
Ze leefden van toen af in totale droomloosheid,
bewaarden echter vol eerbied
hun zilver in kooien van dood goud.
Ze staarden ernaar
en herinnerden zich nooit meer
dat het levend maanzilver was.

Rotterdam de kubuswoningen

(foto's genomen op 3 juni 2017)

Rotterdamse waaghalzen

Bij een bezoek aan de Euromast in Rotterdam keek ik verbaasd op van een nieuwe 'attractie' nl. de mogelijkheid om je van honderd meter hoog naar beneden te laten glijden. Ziehier zo'n "afvaart van de Euromast", gezien op 3 juni laatst.

In memoriam matris -10-

Moeder, twee jaar geleden ben je overleden, over het lijden heengegaan, naar een overkant die ik niet kan zien, waarbij ik mij niets kan voorstellen.

(Mapplethorpe - foto van het internet gehaald)

Zo'n verjaardag roept herinneringen wakker en gemis.

Zoals in dit gedicht van Maria Vasalis ook wordt opgeroepen
(uit haar postume bundel "De oude kustlijn", Amsterdam, 2002, blz. 23).


'Probeer maar' - en'het zal wel overgaan':
dat zei je als ik je te hulp riep als ik iets
niet kon of me had pijngedaan.
Soms haalde je het door elkaar, dan lachte je
wanneer ik protesteerde.
Ik geloof dat dat het enige is wat ik ooit leerde:
dat ik proberen moet en weten 'dat het overgaat'.
Maar het was makkelijker toen je er nog was
en ik je zien kon en je stem kon horen.

Rotterdam 4 juni... een zondagochtend

(Schiedamsedijk)

Het geciteerde citaat -042-

(R.M. Rilke geciteerd door Jaume Cabré in "De bekentenissen van Adrià")

Belgische stations-03-

(station Brugge - 30 april 2017)

Lente-groei

In de reeks gedichten over de lente wil ik M.Vasalis aan het woord laten uit haar bundel "Parken en woestijnen" (Amsterdam, 1983).

(irissen - 7 mei 2017)

VOORJAAR

Het licht vlaagt over 't land in stoten,
wekkend het kort en straf geflonker
der blauwe wind-gefronsde sloten;
het gras gloeit op, dooft uit, is donker.
Twee lammren naast een stijf grauw schoop
staan wit, bedrukt van jeugd in 't gras...
Ik had vergeten hoe het was
en dat de lente niet stil bloeien,
zacht dromen is, maar hevig groeien,
schoon en hartstochtelijk beginnen,
opspringen uit een diepe slaap,
wegdansen zonder te bezinnen.

Het hoge gras dat door een harde voorjaarswind wordt opgezweept en neergeslagen, dat door de zon glinstering krijgt en door een voorbij-jagende wolk plots heel zwart-groen ziet, Vasalis schildert het in enkele trefzekere woorden.
De lente is niet voor doetjes, voor de dichteres is dit duidelijk. Even was ze het vergeten, maar nu beseft ze het weer ten volle: lente is hevig groeien, opspringen, wegdansen. Zoals een mens die wat ouder wordt, vergeten is hoe jong zijn heel heftig kan zijn.