Libanon in Parijs

 Terwijl de toeristen Parijs beginnen te herontdekken, worden ze daartoe verleid met enkele bijzondere tentoonstellingen die met veel toeters en bellen onze aandacht vragen, zoals de expo's in twee locaties gerund door de grote mecenassen Louis Vuitton en François Pinault.

Bij een bezoek eind september ontdekte ik evenwel ook ander moois en interessants zoals in het Institut du Monde Arabe. Daar loopt nog tot 2 januari 2022 een bijzondere tentoonstelling met een bijzondere insteek: Lumières du Liban. 

De samenstellers van de expo zoeken naar licht in het door rampspoed en corrupt beleid getroffen Libanon door te kijken hoe kunstenaars tussen het einde van Wereldoorlog II (1944) tot op vandaag vorm geven aan de aspiraties van de bevolking. Ze tonen ons artiesten die na de zware explosie van 4 augustus 2020 in en door hun kunstwerken een nieuwe adem zoeken. En vanuit de catastrofale situatie van 2021 keren ze terug in de tijd naar de burgeroorlog en daarvoor naar de 'gouden tijden' van welvaart en vrede. 

(eigen foto - Hala Ezzeddine : Beyrouth 1 
acryl op doek, 2020)

Een bonte verzameling van vaak heel aangrijpende, mooie en bijzondere kunstwerken worden getoond : sculpturen, schilderijen, installaties en video's.

(eigen foto)

Het is goed dat getoond wordt dat er midden de ellende en de verwarring van dat zwaar gewonde land toch artiesten blijven werken en zoeken naar licht en uitzicht. Een tentoonstelling die vragen oproept, die uitdaagt om anders te kijken buiten het kader van het kleine scherm van TV journaals en polariserende social media.

Hiernaast een sculptuur

gemaakt door Abdul Rahman Katanani, geboren in 1983 en opgegroeid in het vluchtelingen kamp van Sabra Hij maakte in de voorbije maanden deze sculptuur  "Tornade"  met een materiaal dat hij van kindsbeen af heel goed kent, nl. prikkeldraad.

(eigen foto
Etel Adnan : Paysage
olieverf op doek)

Maar er is ook plaats voor bijvoorbeeld een 'grand old lady' van de Libanese kunstscène, Etel Adnan (overleden op 14 november 2021), die vertegenwoordigd is met enkele van haar typische landschappen.

Ook al wordt de situatie in Libanon elke dag dramatischer, toch gaf die expositie even toch wat adem aan de hoop. Deze tentoonstelling is een mooie ode aan een land dat probeert te overleven, overgelaten aan zichzelf en aan zijn corrupte leiders. Een land waar mensen speelbal zijn van militaire en politieke krachten en waar mensen proberen het uit te houden en de moed niet op te geven, ondanks alles.

En straks op 2 december opent in de Villa Empain (Brussel)een gelijkaardige tentoonstelling met als titel  "How Will it end?". Ben benieuwd naar de benadering van de Boghossian Foundation!