De eerste en laatste zalen toonden voor mij totaal onbekende heel verdienstelijke Spaanse schilders, waar je in een groot museum als het Louvre of Prado vlug zou aan voorbij lopen. Hier kregen ze echter volop aandacht. Maar dit is tegelijk het zwakke punt van de tentoonstelling : zo heel veel doeken van Velazquez waren er niet te zien. Een aantal toeschrijvingen bleken twijfelachtig, maar gelukkig waren er ook een aantal topwerken, waarbij vooral de portretten mij zijn bijgebleven.
Zo weet ik opnieuw waarom het goed is om van tijd tot tijd naar Spanje te gaan : daar zijn de Spaanse klassieke meesterschilders thuis, zoals El Greco, Velazques, Zurbaran, Goya...
Maar elke keer dat je oog in oog staat met een portret gemaakt door Velazquez blijft om te genieten.
Hieronder enkele foto's, veelal geplukt op het internet.
![]() |
(dit is enige eigen foto) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten