Meten is weten: de ruimtetijd

De term "ruimtetijd" is blijkbaar een begrip uit de theoretische natuurkunde dat de vier dimensies van ons universum, te weten lengte, breedte, hoogte en tijd, in één model integreert.
In de Poëziekrant van sept.-okt. 2016 (40 jg., nr.5) verscheen onder die titel een gedicht van Marc Tritsmans.

RUIMTETIJD

(eigen foto 29 sept. 2016 in tempore non suspecto)

Ik kan met jou de exacte plek afspreken
geef ik je op GPS de juiste noorderbreedte
en oosterlengte door, dan bevinden we ons
maximaal 7 meter van elkaar, bijvoorbeeld

hier, in deze zomerse tuin, we zouden
elkaar onmogelijk kunnen missen
het is slechts die vierde dimensie
die zich onder geen beding laat paaien

zoek in je agenda, check je horloge
maar neen, we vinden geen enkel mogelijk
ogenblik, er is voortaan geen plek in de tijd
die voor ons beiden samen nog te bereiken valt.

Waarom is er 'voortaan' geen kans meer om iets af te spreken? Is de ander gestorven? Deze vierde dimensie doorbreekt een simpele eenduidige lezing: die laat 'zich onder geen beding' paaien...
Ook al ontwikkelen we een begrip dat in één model alle dimensies integreert, toch laat het het dagdagelijkse leven zich niet zomaar prangen binnen de grenzen van één systeem. Voor mij spreekt dit uit dit schijnbaar simpele gedicht van Tritsmans.