Weerloze woorden in corona-tijden - Jo Gisekin

Deze quarantaine-tijden bieden de mensen tijd om bewuster stil te staan bij ons leven en wat we zoal doen (en laten). Muziek beluisteren kan zo een activiteit zijn om meer of anders bewust te beleven. Een gedicht van Jo Gisekin, dat ik las in het recente nummer van poëzietijdschrift "Het Liegend Konijn" (2020/1; blz. 104) is zo'n uitnodiging.

(Robert Schumann
afbeelding gevonden op internet)

De dichteres evoceert in een gedicht haar luisterervaring bij het horen van een pianostuk van Robert Schumann (1810-1856) uitgevoerd door de pianist Claudio Arrau. Het betreft het werk met als titel: Papillons opus 2.
Op You Tube kan je een uitvoering van dit werk door Arrau gemakkelijk beluisteren door 'Robert Schumann Papillons' als zoekterm in te voeren. Geniet maar, misschien eerst zonder het vers van Gisekin te lezen en een tweede keer nà lezing van het gedicht.


En nu het gedicht zelf.

ROBERT SCHUMANN PAPILLONS OPUS 2

Zo licht. Zo parelmoer de hemels in de lucht en vlinders
ze schuifelen wankelen over gladde toetsen
boswitje koolwitje tweekantig gevleugeld en nietsvermoedend

Claudio Arrau heeft ze met precisie ontpopt hun klank
onder handen genomen op zoek naar een gewiekste cadans
Schumann nauwelijks een octaaf uit de wind gezet

ze wriemelen gewichtsloos ontvouwen hun langzaam

(een boswitje - ©Wikipedia)

ornaat tot ze verstuiven presto vivo tussen lijnen
van een notenbalk

vingers in galop vertrappen pianogeluid       
weerbots in de ijlte zonder pathetiek
en lenig buiten kijf

pianosuite voor Thérèse, Rosalie en Émilie
partituur met speelpleintjes binnen zichtbereik
en kinderen molto allegro oog in oog

we hebben tijd om te luisteren.