Onze belangrijkste vorm van vrijheidsbeleving is nu uit solidariteit in te stemmen met een solitair leven. Liefst niet omwille van een autoritaire overheid maar omwille van de publieke gezondheid(szorg) kiezen om onze vrijheid in te perken. Lastig maar noodzakelijk.
Daar dacht ik aan bij dit gedicht van de Peruaanse dichter Danilo Nido, omwille van de laatste twee lijnen.
ze zeggen dat je aan de golfslag van een klein stukje zee
kunt herkennen welke zee het is, of oceaan
en in het café verraadt iemand met een enkel gebaar
gelukkig te zijn, of eenzaam, of van een groot verlangen
vrijheid is net zoiets, te groot om te bevatten
maar van dichtbij, niet te missen
(uit de bloemlezing: Hoop. Gedichten over grenzen, uitg. Bekking&Blitz in samenwerking met Amnesty International, 2016, blz. 98)
 |
| (Egmond aan zee - juli 2017) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten