Gisterenavond werd in de Arenbergschouwburg in Antwerpen en online de startshow gegeven van de negende poëzieweek in Nederland en Vlaanderen. Thema dit jaar is "Samen", want zeggen de initiatiefnemers : poëzie verbindt en voedt ons, inspireert en brengt ons samen.
Bij deze gelegenheid heb ik een gedicht gekozen van de Marokkaanse dichter Abdellatif Laâbi (°1942) in het Franse origineel met een vertaling van Bart Vonck.
Deze auteur werd omwille van zijn politieke engagement negen jaar opgesloten; daarna verhuisde hij naar Frankrijk. Door zijn inzet en door deze ervaring van het harde gevangenisregime in Marokko krijgen zijn gedichten een dringend en dwingend karakter. Geen vers is vrijblijvend maar hij wil altijd weer zoeken naar wat er echt toe doet in het leven.
Aansluitend bij het thema "Samen" lezen we in dit gedicht hoe de dichter dankbaar is om met en tussen andere mensen te leven. Je merkt hoe de nabijheid van mensen hem tot erkentelijkheid stemt, wat gezien zijn vervolging heel begrijpelijk is. Andere mensen brengen afleiding en uitweiding, vervoering en vreugde. Onder mensen zijn in een veilige samenleving geeft je 'bouffées de joie', letterlijk opwellingen van vreugde of in de mooie vertaling 'vleugjes vreugde' met de associatie dat vreugde vleugels geeft aan mensen. Moge dit gedicht in deze covid-19 tijd ook vleugels geven, want onze 'gevangenschap' zoals sommigen de coronamaatregelen bestempelen, kan verlicht worden door andere mensen én door uitzichtgevende woorden van dichters.
 |
| (Abdellatif Laâbi ©wikipédia) |
Tu marcheras discrètement
parmi les hommes
sans préalable d'horizon
Tes pas savent ce qu'ils font
Ils déplacent ton regard avec clairvoyance
t'invitent à la digression
la distraction féconde
et se réjouissent de la pfrofusion
de tes transports
La solitude n'est plus de mise
Tu circules parmi tes semblables
et dans ta marche reconnaissante
ce sont des bouffées de joie que tu reçois
du simple fait de leur existence Ik zal discreet
tussen de mensen lopen
je zint niet eerst op een horizon
Je stappen weten wat ze doen
Helderziend verplaatsen ze je blik
nodigen je uit voor de uitweiding
de vruchtbare afleiding
en verheugen zich over je vele
vervoeringen
Eenzaamheid is niet meer gebruikelijk
je circuleert tussen je gelijken
en op je erkentelijke tocht
ontvang je vleugjes vreugde
van het eenvoudige feit van hun bestaan
(uit: Abdellatif Laâbi, Het continent van de gave . Keuze, vertaling en nawoord door Bart Vonck, Uitg. P, Leuven, 2013, blz. 160)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten