In deze corona tijden leren we, willens nillens, om dicht bij ons huis te blijven, en dus op een bepaalde manier ook dicht bij onszelf. We leren ook om niet al te ver vooruit te plannen, want je weet nooit hoe de situatie evolueert. We kunnen dit somber inzien, zeker op een sombere winterse dag. Maar Bart Moeyaert toont ons dat er ook een kant is die glanst.
 |
| (eigen foto - 29 november 2020 - Zwevegem) |
DIRIGENT
Als de regen traag blijft vallen
en het licht wordt als aan zee,
sluit de ochtend naadloos
op de avond aan. Dat klinkt
als somberheid, maar niet
per se. Je hoeft niet alles
in mineur te zingen. Je doet
de dingen met je best been
vooruit. Aan donker zich altijd
een kant die glanst zoals
de natte straat. Het heet ook
hondenweer voor iets.
Is het niet grappig dat je
je evenwicht verliest bij het
schudden van je vacht.
Je weet dat oefenen niet
bij het leven hoort. Alles is
altijd voor echt. Je moet
de straat op en verdrinken,
je borstzak brandend van
het kaartje voor een stoel
dicht bij de dirigent. Hij wijst
je met het tillen van zijn
handen op het belang van
het moment.
(uit: Bart Moeyaert, Gedichten voor gelukkige mensen, uitg. Querido, 2019, blz. 30-31)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten