Overal zie je ze nu uitbundig en niet te missen...klaprozen. De bermen van onze autosnelwegen zijn er overvloedig door gekleurd. Ze vragen in hun opzichtigheid aandacht en ze roepen bij menigeen verschillende associaties op. De Canadese dokter en dichter John McCrae schreef in de loopgraven bij Ieper een onsterfelijk vers waar de papavers hun niet meer weg te branden plaats kregen in de gruwel van Wereldoorlog I. Wie heeft niet ooit deze regels gelezen : "In Flanders fields the poppies blow/ between the crosses row on row...".
Van een heel andere orde is het vers van de Leuvense dichter Jos Stroobants in zijn bloemlezing "Tijd opent zich als nieuwe wijn" (uitg. P, Leuven, 2021,blz.96). Het is een gedicht vol nostalgie en het besef dat de onbevangen kinderblik nog niet alles kon bevatten. Het is tevens een zachte vorm van protest tegen het terugdringen van de natuur ten gevolge van politieke beslissingen en maatschappelijke 'vooruitgang'.
KLAPROZEN
 |
| (eigen foto) |
rood, als politieke manifesten
tegen de verloedering, als hekken
waar het oog blijft haperen, de resten
van veel kleurrijker verleden tijden,
toen de boeren dichters waren en de
dichters boeren, toen de zomerweiden
groener lagen, galmden van de benden
luide kinderen die wij toen nog waren
(of graag wilden zijn), en die, te jong en
te misleid om nu nog te verklaren,
niet het harde rood konden ontdekken,
kleurige geheimen, vurige tongen
aan de zomerrand, zingende vlekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten