Nu al zeven jaar geleden is je leven zachtjes uit je lichaam weggegleden en werd ik wees,
ook al blijf ik voor de rest van mijn leven het kind van mijn moeder.
Je hebt afscheid genomen in stapjes en zonder veel te zeggen.
Zo herkende ik iets van je in een vers van Jan van Meenen
die zijn gedicht wel schreef 'in memoriam patris', ter nagedachtenis van zijn vader.
Maar het vers is, zoals we dat nu noemen, genderneutraal.
AFSCHEID
 |
| (eigen foto de handen van mijn moeder) |
alsof je alles nog es aan wou raken.
Toen moest er langzaam worden losgelaten.
We hebben veel gezwegen samen,
met wuivend in de mond de woorden
die we in de ogen namen,
tot ze uiteindelijk als zijden vliegers
liggen gingen, ongeschreven,
ongesproken, in het land van Amen.
(uit: van Meenen, Jan, Lichtgezichten, uitg. P, Leuven, 2014, blz.45)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten