We blijven geboeid door dat wonderlijke seizoen dat de herfst is.
Dichters helpen ons om die fascinatie altijd weer nieuw te houden.
Zo ook de Nederlandse dichteres M.Vasalis (1909-1998)
dank zij bijvoorbeeld onderstaande gedicht.
HERFST
Uit het bewegenloze, stomme, zware,
 |
| (M. Vasalis ©Neerlandistiek.nl) |
omhoog gedoken. En daar stromen blaren
zo bijna woordelijk, onverantwoordelijk.
Er loopt een kind met lange ruige haren
waar de herfstzon hees op wordt en dol.
Het water van de vaart stroomt uit de horizon
en woelt en wemelt om zichzelf en draait
zoals een lange man, die zich geen raad
weet van geluk. En o dit koninkrijk
verrijst daar loodrecht naast de dood,
als een groot eiland en beweegt en klinkt
en ik betreed het met mijn voeten, die weer voelen
en met de kou en angst nog op mijn schouderbladen.
Ik roep het met de wortels van mijn stem nog in het ijs.
Zo, aan de rand van het nog niet en niet meer zijn
en van het tomeloze leven,
voel ik voor 't eerst in zijn volledigheid
en aan den lijve het vol-ledig zijn:
een orde, waarin ruimte voor de chaos is,
en voel de vrijheid van een grote liefde,
die plaats voor wanhoop laat en twijfel en gemis.
(uit: Vasalis, M. , Verzamelde gedichten, uitg. Van Oorschot, Amsterdam, 2019, blz. 118)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten