In de mooie, heel toegankelijke bundel De zee is een zij van dichter Jan Van Meenen (uitgeverij P, Leuven, 2019) staan er heel veel blije gedichten, zinderend van levensvreugde. Maar de laatste afdeling van de bundel thematiseert het afsterven van de moeder van de dichter. Daar las ik dit gedicht dat mij onmiddellijk terugbracht naar 13 juni 2015.
AFSCHEID
![]() |
(orchideeën stonden altijd in haar kamer en paas was haar lievelingskleur) |
Er kwam een vrede in jou wonen.
Een inwit licht trok over je gezicht,
nu je van louter wachten werd,
en tussen lakenwit gelegd,
glimlachend zweeg,
gewijd,
badend in alle tijd blijf jij
ons innigste gedicht.
(uit: De zee is een zij, blz. 72)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten