Nog tot en met 7 januari 2024 is in het Noord-Franse Roubaix een tentoonstelling te zien over Marc Chagall met een 'politieke' lezing van zijn werk. Ik was benieuwd naar deze invalshoek, want voor mij is Chagall in de eerste plaats een poëtische schilder die met kleur en met metaforen zijn verhaal brengt.
Als jood was hij in tsaristisch Rusland geduld, met het risico van antisemitische opstootjes. Na de oktober-revolutie van 1917 was hij enige tijd actief in avant-garde bewegingen tot het regime de kunstenaars wilde gebruiken voor hun eigen propaganda. In Frankrijk vond Chagall dan een nieuwe basis waar hij de vrijheid ontdekte om zijn eigen weg verder te zoeken. Tot de dreiging van het nazisme hem ook uit Frankrijk deed vertrekken naar de Verenigde Staten. Deze verschillende ervaringen van ballingschap drukten een stempel op zijn werk, maar werden bijna nooit tot thema gemaakt van schilderijen of andere artistieke projecten.
De tentoonstelling moest dan ook veel duiding brengen bij vele werken in deze expo.
 |
| (Chagall : Zelfportret met rode hoed eigen foto) |
Ik hou van Chagall en geraak niet uitgekeken op zijn werken die sprankelen van verhalen, kleuren en verlangen.
In de tentoonstelling waren heel wat werken uit privé-collecties te zien, die nog maar zelden of nooit waren naar buiten gebracht. Dat was voor mij het grote pluspunt.
Maar de vele werken worden in te kleine ruimtes te dicht bij elkaar getoond. De werken misten ademruimte om voluit te kunnen stralen en spreken. En de vele lange toelichtingen maken het nog wat intenser. Ook de belichting viel behoorlijk tegen : het glas voor de meeste werken weerkaatste teveel spotlicht of als toeschouwer werd je gehinderd door je eigen schaduw.
Chagall verdiende meer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten