In memoriam matris

Mijn moeder is gestorven, zacht en rustig, na 100 rijkgevulde jaren met veel leed en veel vreugde, met veel zorgen en veel vertrouwen. De stille rust die straalt vanuit haar opgebaarde lichaam roept honderden herinneringen wakker. Haar broze frêle lichaam toont zich nog breekbaarder en lichter. Een lichtheid zonder einde.

Iets wat mij brengt bij dit gedicht van Hans Andreus :

Ik denk de echte
dood is zo licht
als een veertje
dat je
wegblaast in een lucht
bol van zon
en dat schommelend verdwijnt
in het licht dat schijnt
alsof er in de verste verte
nooit een eind aan komt.

(Verzamelde gedichten, 1985, blz. 849)

(museum kolumba Keulen, december 2012, eigen foto)