Onze tijd verbeeld?

Het operaseizoen in de Vlaamse Opera zette in met Wagner. "Tannhäuser" werd er gebracht met een goede cast aan zangers en een goed orkest in een nieuwe regie van Calixto Bieito. Deze speelt op het contrast natuur-civilisatie. De Venusgrot waar het eerste bedrijf zich afspeelt is niet alleen een heel donkere spelonk, maar deze is nog eens vol met bomen die hun wortels hebben in de lucht. Tannhäuser en Venus vinden elkaar dus in een omgekeerd bos. De foto hieronder (gevonden op de website van de Vlaamse opera) met Tannhäuser en de jonge herder (hier een herderinnetje...) toont hoe ze ronddwalen tussen die omlaaggroeiende bomen.

Deze bomen brachten mij terug naar Watou, de Douviehoeve. In het voorbije Kunstenfestival 2015 liep ik er onder een plafond met wortelkluiten, een kunstwerk van Giuseppe Licari, met als titel : Humus. Deze boomwortels hangen als een soort kroonluchters aan het plafond.

Hier een eigen foto's die probeert een beeld te geven van deze bijzondere installatie.

Beide artiesten, Bieito en Licari, willen de relatie mens en natuur, groei en verval thematiseren. Beiden tonen de alomtegenwoordigheid en kracht van de natuur. Ze willen ons beeldend vragen : waar liggen onze wortels? 

De vluchtelingen zijn ontworteld op zoek naar veiligheid en nieuwe grond om te groeien en daardoor voelen vele inwoners van  West-Europese gastlanden zich net ontworteld in hun eigen land. 

Waar wortelen we ons? Hoe wortelen we ons?