Woorden en beelden -6-

In september 2013 bezocht ik met vrienden een deel van Ierland. We passeerden onder andere aan de trappistenabdij van Roscrea, waar ook een kostschool aan verbonden was. Die avond was het somber weer, met dreigende wolken. Het was weekend en blijkbaar waren er slechts enkele leerlingen die ook in het weekend bleven. Ze waren hurling aan het spelen maar toen ze hoorden dat we van België waren begonnen ze over de voetbal en hun favoriet, Eden Hazard.
Er was niet zoveel te bezichtigen op dat abdijdomein, maar naast de kerk lag een groot grasveld met in het midden een grote eeuwenoude boom. Indrukwekkend. Aan die boom, aan de abdij als plaats tussen hemel en aarde en aan die jongens die droomden van voetbal dacht ik terug bij het lezen van dit gedicht van Marc Tritsmans (in : De stilte van de wereld na ons, blz. 68).

Hemel en aarde

Zwart en zwaar als aarde komen bomen
bovengronds maar merken na enkele meters
al dat licht die vastberaden aanpak schuwt.

Ze oefenen dan maar in slanker worden
tot het ogenblik waarop ze overmoedig
denken de zon te zullen grijpen :

ze putten zich uit in takken steeds
meer met steeds minder tot blijkt
dat zelfs die haarfijne twijgen

hopeloos tekortschieten en dan maar
eindigen ergens halverwege tussen
hemel en aarde in het blauw

in het niets. Bomen zijn eigenlijk
niet meer dan verloren dromen. Maar
hoe fier ze overeind blijven staan.

(abdij Roscrea, Ierland, september 2013)