Vluchtelingen of migranten: altijd weer mensen...(01)

Dichters zijn er nodig om ons uit onze comfortzone (zoals dat nu moet klinken) te halen. Ze doen ons via hun meestal schaarse woorden stilstaan bij onszelf.  Zo ook doen schilders dat via een eigengereide uitsnede van de werkelijkheid die omgezet wordt tot een aansprekend beeld.

De website http://www.hetgezeefdegedicht.be/ biedt een digitaal platform voor beginnende dichters en gelukkig heeft uitgeverij P een bundel met een mooie selectie verzen uitgegeven. Daar las ik dit gelaagde en (jammer genoeg nog altijd) actuele gedicht van Mie Gilleir:

GRENZEN

Er zijn grenzen, zei je
terwijl je lijnen trok op het lege blad

Ik dacht aan zee
gammele boten met verkleumde mannen
aan havens met containers op de kade
vrachtwagens met verstikte lijven

Jij sloot de luiken
en stak de lichten aan

(uit: Het gezeefde gedicht, samenstelling Charles Ducal & Roel Richelieu Van Londersele, uitgeverij P, Leuven, 2016, p.61).

Het schilderij van Marc Deconinck past hier wonderwel bij en de titel spreekt voor zich.

(uit de reeks: Meanwhile on the meditarranean sea)