Oorlog heeft vele gezichten. In het vorige bericht op deze blog vingen we een glimp op van het leed van Wereldoorlog I.
Wereldoorlog II had andere gezichten en daarover iets in dit bericht. De Oostenrijkse schrijver Arno Geiger publiceerde in 2018 een indringende roman over gewone mensen in hun dagelijkse leven tijdens het laatste anderhalve jaar van Wereldoorlog II : Onder de Drachenwand. We volgen meestal de soldaat Veit Kolbe die op
ziekteverlof is, eerst in Wenen en daarna in het Alpendorpje Mondsee, onder de Drachenwand. Het verhaal wordt afgewisseld met enkele brieven, enerzijds van de moeder van Margot, een vrouw die in de kamer naast hem logeert over het leven in Darmstadt en anderzijds van de Jood Oskar Meyer, die probeert zijn gezin veilig te houden uit de handen van de Nazi's.
Het bijzondere aan dit boek is dat we heel de tijd gewone mensen volgen in hun dagelijkse leven. We zien hoe de oorlog tot bij jonge kinderen en tot in de kleinste dorpen bepalend is voor hun levens. Doorheen dit verhaal kunnen we een beetje invoelen hoe ook vandaag oorlogen en gewapende conflicten een blijvende stempel drukken op de levens van gewone mensen die proberen te (over)leven.
 |
| (Bedford House Cemetery Ieper najaar 2020 eigen foto) |
Vorige bericht herdacht ik de dood van een soldaat, shot at dawn, in Wereldoorlog I. Ik bezocht zijn graf enkele weken geleden op een van die vele Gemenebest begraafplaatsen in de Westhoek: keurige oases van rust, mooi gelijnde reeksen grafstenen. En ik las dan bij Arno Geiger deze lijnen : "Op een militaire begraafplaats willen de graven ook doen geloven dat de soldaten gestorven zijn omdat de orde het zo wilde." (blz.261). Hoe velen zoeken niet om orde te scheppen in hun leven en in de wereld, overzicht te vinden door middel van geweld, oorlog en vernedering, in feite dus door het scheppen van chaos. Wij mensen zitten toch ingewikkeld ineen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten