 |
| (eigen foto september 2012) |
Nog meer dan anders trekt de zee de mensen aan.
In coronatijden werd ons uitzicht ingeperkt,
werden onze vleugels geknipt
en dan is het zien van de zee een verademing:
oneindigheid binnen handbereik.
Een leven en ritme groter dan onze zorgen geeft ruimte en uitzicht.
Nù wordt een moment van intensiteit en bewust zijn.
De zucht naar de zee wordt dan lucht naar leven.
En met de dichter Liza De Rijk kijken we dan naar onszelf
wandelend langs de waterlijn...
VERDWIJNENDE VOETAFDRUKKEN
En op de horizon liggen schepen,
platte, lange, grijze schepen en ik,
schoenen aan, stap weg van een golf,
of wat er aanspoelend van over is.
Natte schoenen houden kou vast en
ik houd van kou maar alleen van kou
die ik weer kwijt kan raken. Ik hurk
en ontknoop en trek de veters los.
Mijn droge voet zit in de schoen,
mijn droge voet komt uit de schoen.
Een voet omvat door sok.
O sok, ik trek je nu uit,
ik zal losjes lopen, zakkend
in het met zee doorweekte zand
en dan omkijken.
(uit: Het Liegend Konijn, jg.19, nr.1, blz. 266)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten