Bult van herinneringen

 In 1970 zong Zjef Vanuytsel "maar denk niet ik ga mijn eigen gang...want alleen ben je te klein en te bang, je kunt niet zonder de anderen".

Daar moest ik aan denken bij het lezen van onderstaand intrigerend gedicht van Erik Solvanger in de Poëziekrant (maart 2021, blz. 92). En aan nog veel meer. Het ineenschuiven van beelden en ideeën zorgt voor een boeiende leeservaring. Je begrijpt alle woorden en beelden én toch is het gehele plaatje niet onmiddellijk grijpbaar.

Tegen de achtergrond van de met schepen bedekte zee

paraderen de kamelen parmantig over het strand.

Hoe kun je verdwijnen van onder die bult

van herinneringen die langzaam op je rug groeit?

Hoe kun je de kudde die de pas oversteekt ontvluchten

naar de vallei waar alles groen en vredig lijkt?

Hoe kruip je uit de huid die de zon tot leer looide

de verkruimelde geuren die je verzamelde?

Werp je vingers languit in de wind, als pijlen naar de hemel.

De felle liefde van de rotsen die paren in de dansende aarde.

In de eerste twee lijnen heersen de lange ee en de korte a. De volgende vier lijnen hebben iets met de kort u en de letter g. In lijn acht en negen zijn de tweeklanken de baas met vooral de ui. Dat hoor je als deze verzen luidop leest.

Maar er is zoveel meer dat mysterieus aanvoelt.

(©'Zien en Weten')

Hier een aanzet om iets van dit mysterieuze gedicht aan te voelen, te ruiken, te zien. 

Ik zie kamelen, 'de schepen van de woestijn'. Ik zie hoe ze met hun bult een fysieke herinnering aan een evolutie meedragen. Ik zie mezelf afvragen of zij geen drang naar verdere evolutie hebben om zoals wij mensen te leven, in vruchtbaar land zonder het permanente schroeien van de woestijnzon.

Waar het gedicht begon met het element water (de zee) eindigt het met 'aarde' en tussenin spelen de andere twee elementen hun rol, de lucht (wind) en het vuur (zon).

Daarnaast speelt de schrijver met de spanning tussen de groep met haar geschiedenis en verworvenheden en de eenling die zijn eigen pas wil vinden tussen de rotsen en tussen hemel en aarde.

Wat weet ik daarmee meer? Niet zo veel en toch blijft het voor mij een tekst zoals het leven: uitdagend, uitnodigend, uitdijend, uitwaaierend.