Het aantal misgangers loopt drastisch terug en kerkgebouwen verliezen hun eerste zin. Maar toch zijn het belangrijke plekken in een dorp of stad : centraal gelegen, beladen met geschiedenis en oorden van stilte en rust midden het stedelijke rumoer.
Dichteres Ineke Riem heeft het over de oudste stilte van de stad, in haar geval over de Oude Kerk in Amsterdam midden de rosse buurt. Als het gaat over het hergebruiken van kerkgebouwen vind ik deze insteek ook wel belangrijk. Zoals parken en pleinen in het open lucht een ademruimte kunnen zijn voor de inwoners van een stad, zo zijn kerkgebouwen binnenplekken waar mensen kunnen op adem komen. Een plek en een moment niet overgeleverd aan de consumptie- en winstdwang. Een plaats waar je jezelf ingeschreven ziet in een geschiedenis en een gemeenschap.
DE OUDSTE STILTE
Wat ik het moeilijkste vind: het lijden aanzien.
Een verlamde kater met harde poep aan zijn vacht.
Iemand die verkeerd handelde in de oorlog en door spijt
werd gegeseld,
elke dag, de rest van zijn leven.
De vrouwen die werken in het straatje achter de Oude Kerk
en zeggen dat ze seks
gewoon heel leuk vinden -en uitbuiting geen probleem.
Met een washandje zou ik al het vuil willen afnemen tot de
aarde blonk,
eindeloos zou ik boenen.
De duisternis wil blijven, eist schaduw, stegen, stank op.
Vraagt dat ik haar waarde hoor.
De verlamde kater spint het hardste als ik hem aai.
De gedichten van de foute dichter raken diep.
De gebeden van de prostituees verankeren de hemel.
In de Oude Kerk zie ik helder licht onder de deur door kieren,
ik loop er over de oudste stilte van de stad.
Het lijden zweeft hier ergens tussen de zuilen,
hoog onder een houten tongewelf.
(gelezen in Poëziekrant jg. 45, nr. 5, blz. 11)
 |
| (©oudekerk.nl) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten