De schrijver Christophe Vekemans (1972) presenteert zich altijd in een cowboy-outfit, maar deze stoere precense zegt natuurlijk niet alles over deze man. In een reeks gedichten die werden gepubliceerd in de Poëziekrant van januari 2022 (jg. 46, nr.1, blz. 64 e.v.) toont hij zich als een (zelf)observator met een milde blik. Zijn humor toont de meest menselijke kant van de mens. Zoals in dit verhalende vers over het werk van een dichter.
BLOED DER MISANTROPEN
Kinderen heb ik nooit gehad
Mijn vrouw was weg, dus ik had tijd
Ik was ook al in bad geweest
Er was kortom gelegenheid
 |
| (Christophe Vekemans ©De Standaard) |
Buiten, zo zag ik bovendien
Viel de regen rustig neer
'De regen ruist', mompelde ik
Ik vind dat inspirerend weer
Ik trok mijn werkkleren aan
Dat floeren jasje dat ik kocht
Toen Huysmans honderd jaar dood was
En ik Parijs bezocht
Ik nam plaats, keek naar het raam
Waar de druppels over kropen
En ik zag de regen rood plots
'Bloed der misantropen'!
Ik keek er zelf bepaald van op
Dit was verre van slecht, toch?
De titel heb ik al, dacht ik
Nu enkel de rest nog
Ik piekerde en peinsde lang
Tot 's avonds laat en later
Wat kon er aan de hand zijn
Met dat bloed van mensenhaters?
Het was een felle strijd, jawel
Maar ik, ik hield mij sterk
Ik schreef en schrapte als een gek
Het werd een meesterwerk!
De regen is allang gestopt
De zon komt op, het word al licht
Al die moeite, al dat zweet
En dan slechts dit gedicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten