Ik heb een steen verlegd in een rivier

 Bij een uitvaartviering enige weken geleden lag naast de urn een grote steen. Het lied van Bram Vermeulen "Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde" was een van de liederen die deze viering tot een troostmoment maakte. De overledene had tijdens zijn leven vanop meerdere reizen telkens een steen(tje) meegebracht en zo had hij met deze stenen ook een heel resem reisherinneringen verzameld. 

Stenen zijn voor vele mensen krachtige symbolen en metaforen, zo als ook voor de dichter Peter Verhelst. 

Ik verzamel geen stenen, maar na dit gedicht én na deze uitvaart dacht ik al: misschien moet ik toch meer plaats maken voor stenen...

Ik weet niet of jij als lezer ook een stenenmanie zal ontwikkelen???

ANTWOORDEN OP EEN VRAAG DIE NIET WERD GESTELD

Alle mogelijke kleuren van vuur

in een steen. Zonlicht

zal over de dingen strijken, langzaam loop je

vol zwaartekracht. De steen lag hier op een ochtend

(langs de Gave de Gavernie
foto : Marc Deconinck)

en er schoten aders door het vruchtvlees -

of hoe heet de binnenkant van een steen?

Je ziet de seizoenen komen en gaan;

het ene moment slaat de tuin donkerrood uit

alsof de bomen van binnenuit ontbranden,

het andere moment komen groene druppels uit de grond.

Herinnert de steen zich wie zich over haar heeft gebogen?

Sla je armen om jezelf heen

zodat de zwaartekracht niet uit je neus, je oren, je mond loopt

en je zo naar de bodem trekt. Zo moe,

maar dat is niet erg. Stuifmeel als slaapkorstjes.

Met open ogen lig je te denken: is het de steen van de razernij

die hier eindelijk tot stilstand, is het de steen van het verdriet

of die van de vreugde die tot stolling is gekomen - jij op je zij

met je handen tussen je knieën,

jij op je buik met één opgetrokken been,

of jij op je rug met open ogen, alsof je van grote hoogte gevallen

verbaasd om je heen kijkt.

Je bent een doorbloede steen

die 's nachts nog warmte afgeeft en zo te liggen is heerlijk.

Even lijkt het erop

dat er eenheid of harmonie kan worden hersteld.

(uit: Het Liegend Konijn, 2022/1, blz. 238-239)