In memoriam matris (5)

(eigen foto)

Mijn moeder zou vandaag verjaren, neen ze verjaart vandaag.
Haar eerste verjaardag zonder dat we haar kunnen omhelzen en letterlijk in de bloemen zetten.
Zo'n momenten laten een gemis voelen.

In de biografie van Ida Gerhardt (Dwars tegen de keer, blz. 636) las ik dat tijdens de uitvaart van de dichteres een van haar gedichten werd voorgedragen.
Laat mij dit gedicht hier weergeven, in memoriam matris.





Genesis

Oud worden is het eindelijk vermogen
ver af te zijn van plannen en getallen;
een eindelijke verheldering van ogen
voordat het donker van de nacht gaat vallen.

Het is een opengaan van vergezichten,
een bijna van gehavendheid genezen;
een aan de rand der tijdeloosheid wezen.
Of in de avond gij de zee ziet lichten.

Het is, allengs, een onomstotelijk weten
dat gij vernieuwd zult wezen en herschapen
wanneer men van u schrijven zal : 'ontslapen'.
Wanneer uw naam op aarde is vergeten.