Vier handen

 Poëzie heeft vaak een bepaalde muzikaliteit én heeft vaak ook muziek tot onderwerp.  

Zo dichtte Jo Gisekin over een uitvoering van een pianostuk vierhandig, een "quatre-mains".  In dat gedicht slaagt ze erin om de intimiteit en virtuositeit van zo'n spel mooi te verwoorden. Je kan het onderaan lezen. 

(©Het Muzieklokaal)

Hierbij laat ik je eerst genieten van een korte quatre-mains, die ik leerde kennen dank zij het Canvas-programma "Alleen Elvis blijft bestaan". Op 14 november laatst was de grande dame van de dans, Anne Teresa De Keersmaeker te gast. De uitzending besloot met een stukje Bach, in een bewerking voor piano vierhandig door de Hongaarse componist Gyorgy Kurtag, van een sonatina uit de cantate BWV 106 'Actus Tragicus'. 

Ontroerend mooi hoe de arrangeur-componist dit werkje speelde samen met zijn vrouw Marta. Anders dan in het gedicht komt er wel géén finale furioso aan te pas. Dit voorgestelde pianostuk sluit inderdaad niet zo goed aan bij de schwung van het gedicht, maar ik vond het een te mooie scène om die hier niet met u te delen.

Beide (gedicht en muziek) zijn op hun eigen terrein schoon. En ook al kan de schoonheid de wereld niet redden, ze kan ons wel wat adem en ruimte geven. 

QUATRE-MAINS

Ze zitten naast elkaar

twee paar handen duiken in de toetsen

schuiven paarsgewijs het zeegat in

zwemmen boven in en uit het water

houden maat in evenwicht

dan vliegensvlug de loopbrug over presto

rechts na links de vaargeul uit. Stuiterend vallen

klanken. Het houdt niet op: pimpelmezen ruziënd op

een verre notenbalk. Echo's dampen van

   gescandeerde lust

vinger uit de naad gewerkt jongleren een laatste

keer: eensgezind geluid dat toppen scheert

finale furioso grandioos in quarantaine

synchroon op dit klavier quatre-mains

in andante aangemeerd.

(in: Poëziekrant, juli-augustus 2020, jg. 44, nr. 4, blz. 78)