Genadeloos weten

We zijn één muisklik verwijderd van alle soorten kennis.

We zijn één muisklik verwijderd van alle soorten mensen.

We zijn één muisklik verwijderd van alle soorten muziek.

Beelden en klanken staan elke seconde aan onze GSM- of laptop- of computerdeur te wachten tot we open doen.

En dan...

En dan???

We leven in lockdown (of toch zoiets) maar blijven in contact.

We leven in lockdown (of toch zoiets) maar verbinden ons digitaal, virtueel, zooms- of whatsapp- gewijs.

Maar dan...

...weten we ons (niet) alleen?!

(©www.blackbirdsandcakes.nl)

WE WISTEN

We zijn stilletjes aan een metgezel kwijtgeraakt:

we hebben haar gezocht in een huis dat niet

     het onze was,

met onbekende kleren en gaten en scheuren,

gewacht tot ze de trap afkwam,

op de keukenvloer een schijnsel achterliet.

We hebben genoeg gehad van alleen te zijn;

we hebben buiten de slingers opgehangen

en zelfs toen het regende toegekeken hoe

     de verf

in regenbogen op de terrasstenen droop.

Zo vierden wij ons feestje.

Zo waanden wij ons thuis.

Wij lieten ons verleiden tot het bakken van taarten

en die achteloos te fotograferen; iemand liet ons

     denken

dat die taart mooier was in magenta en cyaan,

en dat die taart alleen telde als de wereld

     ervan wist.

In onze oren blijft het kwetteren:

we praten tegen onbekenden, schreeuwen

     tegen ze.

Iemand wist ons te verleiden tot deze

     hertensprongen,

tot dit uitfilteren in zwart en wit.

We wisten onze foto's van een klein jaar eerder,

toen we nog iets minder bewerkelijk waren,

keken weg voor onze vervormkunsten van toen.

We wisten: dit houden we niet vol. Straks zijn we

alleen nog een onbeschreven blad, dat bang is

de stilte te laten roffelen

op ons schedeldak.

(Anne van den Dool °1993 - in: Pöeziekrant september-oktober 2020, jg. 44, nr. 5, blz. 56)