 |
| (Philip Larkin - ©wikipedia) |
Een bijzonder gedicht wil ik hier voorstellen. Van de Nederlandse schrijver Rob Schouten verschenen twee 'larkinades' in de Poëziekrant van juli-augustus 2020 (jg. 44, nr. 4, blz. 63). De term 'larkinade' verwijst naar de Engelse dichter Philip Larkin (1922-1985) die bekend stond als conservatief en obsessief bezig met de dood en het donkere in het leven. Hij wilde emoties op een vakkundige manier tot uitdrukking brengen in zijn verzen.
Schouten wil hier in de voetstappen treden van Larkin door in sonnetvorm stil te staan bij wat tijd is en hoe levenservaringen al dan niet in een mens blijven nazinderen over de jaren heen. Je ziet de dichter als het ware met zijn zus in een familiealbum bladeren en je hoort hen praten over vroeger.
Maar het sonnet van Schouten maakt zich wel los van een vast rijmschema...traditie en toch een eigen stem.
TIJD
Nu dagen vijfentwintig, veertig
of zestig jaar geleden zijn,
in andere kleuren en kleren
me vreemd geluk wijs willen maken,
theekopjes heffen met mijn zus,
troebele blik in 't Molenpad,
een weekend in de buurt van Spa,
lijkt het of iemand naar me keek,
er iets, ik weet niet wat, van vond,
dat ongetwijfeld het zó moest,
om hier en heden aan te komen.
Nu blijft me nog maar weinig keus,
wat rechtzetten, een oud contact-
tijd was iets sjofels welbeschouwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten