De voorbije eindejaarperiode zal wat anders verlopen zijn dan we gewoon waren. Het feesten zal wel voor velen in mineur gegaan zijn. De etentjes met familie en/of vrienden verschrompelden tot kleine bijeenkomsten. Het eten zal anders gesmaakt hebben.
We hebben misschien méér gegeten om te vergeten
(of misschien net minder omdat we niet kunnen vergeten).
 |
| (©Freepik) |
Eten is een bij uitstek cultureel gegeven bepaald door vele verschillende elementen : religieuze, familiale en sociale regels en gewoontes ; angst voor overgewicht ; financiële bekommernissen ; klimaatzorgen ; wantrouwen t.a.v. voedingsconcerns ; enzovoort en zo verder. Samen eten is een sociaal gebeuren waar verhalen van vroeger en nu zich mengen met hoe we ons ten opzichte van elkaar proberen te verhouden. In een gedicht van de Sloveense dichter Ales Šteger komen al deze elementen samen op een soms grimmig-spottende manier. Of zal het je allemaal worst wezen?
WORST
Heb je het gezien? Tweehonderdduizend worstjes
hebben betoogd voor de rechten van arbeiders.
Zes miljoen vergaste koosjer salami's in de Tweede Wereldoorlog
En een miljoen geslachte pikante saucijsjes vijftig jaar later in de Balkan.
Maar er is reden tot bezorgdheid. Het aantal zwaarlijvigee mortadella's stijgt.
Er moeten maatregelen genomen worden tegen gonorroe in bloedworsten.
En o wow! die kippenworst in een minirokje.
En die pikante salami op hoge hakken. Haar naden en wonderbra.
Een vlezig mengsel van leugens, angsten, twijfels en hoop.
Waar komt de liefde vandaan, dat schrikaanjagende concept?
Rommelt het weer? Steek, steek het in je mond.
Tussen de anus en de mond, begeerte van lichaam op lichaam.
Boulimische massa, gevangen in de darm van de taal.
Doe het pijn. Neem het. Laat de woorden ontploffen tussen je tanden.
(in: Poëziekrant september-oktober 2020, jg. 44, nr. 5, blz. 73)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten