Woord en beeld: Etel Adnan

De in Beiroet geboren Etel Adnan heb ik leren kennen tijdens Dokumenta 2012. Haar kleine schilderijen tonen een bijna abstract landschap opgebouwd uit grote kleurvlakken en veelal met paletmes geschilderd. Ze hadden mij onmiddellijk bekoord en waren mij bijgebleven. In 2014 zag ik van haar werken terug tijdens de grote expositie in Oostende "De zee", nog met als hoofdcurator Jan Hoet die dat jaar overleed.

Telkens was mij ontgaan in de toelichtingen dat deze kunstenares niet alleen beeldend actief is, maar ook schrijft (poëzie en proza). Groot was mijn verbazing dan ook toen ik in de Poëziekrant van mei 2019 (jg.43, nr.3) een gedicht las van de Arabisch-Amerikaanse dichteres Mona Kareem (vertaald door Nisrine Mbarki) opgedragen aan deze Etel Adnan. 

Het gedicht is een ontroerend liefdesgedicht en de sfeer die het uitademt deed mij onmiddellijk denken aan de schilderijen van Adnan : dromerig en krachtig ingetogen. Het vers van Mona Kareem is evenzogoed ingetogen maar met oog voor de gruwelijke leefomstandigheden in Libanon, die in de laatste regel de lezer een vuistslag geven en je als lezer verplichten alles te herlezen vanuit een nieuw perspectief.

Hier het gedicht van Mona Kareem met een schilderij van Etel Adnan dat ik zag tijdens de expo "De zee" (eigen foto november 2014).

DICHTER

Voor Etel Adnan

Ze schreef een gedicht over haar liefde

en liet het achter op haar balkon

haar geliefde is gekomen en heeft het gestolen.

Omdat ze zeer teruggetrokken leeft

probeert ze altijd te schrijven

over denkbeeldige vrienden die om een gedicht vragen

in ruil voor een uitnodiging voor het avondeten.

Ze trok haar dromen uit over het papier

de ene droom na de andere

en vertrok om zelfmoord te plegen.

Een keer negeerde ze haar geliefden

in een opschrijfboekje

ze stierven door verdwaalde kogels.