Op 24 januari 2022 hing er mist over zee. Bij eb wandelend over de westerstrekdam werd ik als het ware in de gladde grijze zee ingezogen, overweldigd door een onwezenlijke stilte, zoekend naar een onzichtbare horizon.
Ietsje van deze ervaring las ik terug in een vers van Jan van meenen .
EB
 |
| (eigen foto Oostende 24 januari 2022 ca. 13u15) |
alweer naar zich toe.'
Dat het alweer de andere kant uit gaat,
ziltig aanzuigt, plaagziek aan je tenen trekt.
Je ademt diep en mee. Laat het weg willen
in je ontstaan.
Tijd schuift met z'n schaduwen en wij,
door lagen lucht gedragen deinen uit,
raken alweer verzoend met het papier
in onze handen, de zoemende woorden
en het licht dat langzaam
voor ons sterft.
(uit: Jan van meenen, De zee is een zij, uitgeverij P, Leuven, 2019, blz. 44)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten