Goede avond allemaal,
in de eerste plaats wil ik in naam van Marc iedereen bedanken die deze tentoonstelling mogelijk heeft gemaakt en in het bijzonder het buurtcomité rond deze Rodenburgkapel.
Als vriend en echtgenoot van de schilder neem ik hier het woord, maar weet wel wat dichter Hendrik Carette ooit heeft geschreven : "Vrienden zijn ook vreemden".
Deze vreemde vriend van mij, Marc, heeft zijn hele beroepscarrière volgemaakt bij de spoorwegen. Het beeld van een spoor met twee rails die moeten helpen om mensen naar een bepaald punt te vervoeren, kan ons helpen om naar het hier gepresenteerde werk te kijken. We zullen telkens twee rails volgen en dan proberen te zien waarheen de artiest ons wil brengen. De éne rail is het ambacht van de schilder. Hoe behandelt hij het doek? Hoe hanteert hij de verf? Hoe componeert hij het beeld? De àndere rail is het onderwerp van het schilderij. Wat wordt hier afgebeeld? Welke uitsnede van de werkelijkheid presenteert hij ons? En dan komen we tot de vraag: Van waaruit heeft Marc dit geschilderd? Naar welke kijkervaring wil hij ons begeleiden?
De tentoonstelling "Thuiskomen" toont 45 schilderijen, allemaal olieverf op doek én allemaal geschilderd in 2019 en 2020. De expo bevat drie duidelijk te onderscheiden reeksen, die ik nu met jullie wil verkennen. Ik ga chronologisch te werk, volgens de periode van ontstaan. Dat is toevallig ook een reis van kleine werkjes naar grote doeken.
De oudste reeks werken zijn gemaakt in de eerste helft van 2019. De schilder daagde zichzelf uit door een reeks doeken te maken met drie duidelijke beperkingen. Hij koos voor kleine formaatjes, vierkante doekjes van 10 x 10 cm. Hij wilde zich eveneens beperken tot vier kleuren: wit, blauw, rood en bruin. Ook thematisch legde hij zichzelf aan banden door slechts een kopje en een (of) twee handen weer te geven.
In die periode was Marc nog heel gewoon om alles dik in de verf te zetten : letterlijk dan! Die kleine formaatjes maakten dat wat moeilijk, maar toch. De vier gekozen kleuren zorgden voor veel licht- en donkerblauwe tinten en veel toetsen lichtrood-roze. De bruine verf zie je bijna niet omdat hij ze met blauw vermengde om tot zwart te komen. Tot zover iets over het hoe van deze reeks. Wat hij toont zijn hoofden met allerlei grimassen en expressies in een samenspel met handjes, die zich soms heel ongewoon tot elkaar verhouden. De Engelstalige titels die hij meegaf benoemen allerlei gevoelens.
Deze reeks verdient een plaats onder de titel "Thuiskomen". Gevoelens een plaats geven in ons leven, ook al zijn het soms 'negatieve' gevoelens zoals verdriet, nijd of woede, is niet altijd zo evident. De verschillende gevoelens die in ons worden gewekt dag in dag uit moeten we proberen te 'managen' (om het eens modieus te zeggen). En de reacties van onze sociale omgeving kunnen hierbij helpen of tegenwerken. Eigen gevoelens toelaten en weten dat anderen die begrijpen is een voorwaarde om je goed in je vel te voelen. Ergens thuiskomen kan je pas als je bij jezelf màg en kàn thuiskomen.
Oei, de treinbegeleider fluit, we moeten verder sporen...
(tweede deel lees je hier woensdag 28/10)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten