(...) De treinbegeleider heeft het signaal gegeven om verder te rijden. We rijden het jaar 2020 binnen. Een jaar als geen ander. Je zou kunnen zeggen dat 2020 in België begonnen is op vrijdag 13 maart, heel toevallig de verjaardag van Marc. Er was een lockdown afgekondigd vanaf 14 maart, maar vele zaken gingen al dicht op die vrijdag de 13de. Zo konden we de grote Jan Van Eyck-tentoonstelling in Gent nét niet zien. Door de grote aandacht voor deze Vlaamse grootmeester was Marc al geprikkeld. Zo'n vakmanschap, dat is benijdenswaardig. Hij vond het een uitdaging om in eigen werken de tactiliteit van materialen zo goed mogelijk op te roepen. Karton en wollen stoffen zou je bijna moeten kunnen voelen met je ogen. Zo wilde hij zijn vakbekwaamheid verder verfijnen.
 |
| (Hopeless sleep - 2020) |
Wàt hij wilde schilderen was al duidelijk in januari. Tijdens een verblijf in Parijs in de Kerstperiode 2019 stonden we versteld van het grote aantal daklozen die we zagen tot zelfs op het terrein van het Louvre. Hun enige bezit is een plastic tas met wat spullen, de kleren die ze dragen en wat 'afgedankte' kartons die hun tot huis dienen. De eerste dakloze schilderde Marc in de loop van januari. Maar toen kwam Maggie De Block zeggen dat we in ons kot moesten blijven. En wat als je op straat leeft? Als je kot enkele kartonnen dozen zijn? Marc zocht op instagram en andere internetplekken naar picturaal interessante beelden. Hij haalde van zolder enkele oude doeken met academische schilderijen uit zijn leerperiode in de jaren 1980 en 1990. Hij overschilderde ze en zo kan je hier de reeks grote schilderijen zien die de blikvanger vormen van deze expositie en die haar haar titel hebben gegeven : "Thuiskomen".
 |
| (Real Estate Box - 2020) |
We hebben de twee rails gevolgd. Hoe Marc meer verfijnd en doordacht is gaan schilderen in dunnere lagen én dat hij in al zijn doeken zoekt om de mens te verbeelden in zijn relaties: de relatie met zichzelf, met andere mensen en met zijn leefomgeving. De stuwkracht van zijn traject is zijn durf om dicht te blijven bij zijn ervaringen die nog niet gefilterd zijn door de rede. Vanuit dat pre-rationele niveau zet hij zijn metier in, dat verrijkt en gerijpt is doorheen de jaren. En het is op dat pre-rationele niveau dat Marc ons wil aanspreken met zijn werken. Hij wil ons raken daar waar mensen elkaar aankijken van aangezicht tot aangezicht. Hij wil zijn ervaringen met de kijker delen op dàt ervaringsniveau.
Door de Covid-19-pandemie voelen we ons minder thuis in ons eigen vel, maar waar we ook zouden gaan, het is de enige mogelijke plek om te leven. Door de klimaatveranderingen beginnen we ons minder thuis te voelen op onze planeet. Door het materialisme, het pure winstbejag en de hebzucht van banken, bedrijven en individuen kunnen vele mensen niet menswaardig thuis komen. Als we straks van hier naar huis gaan, laten we ons maar wat ongemakkelijk voelen, dank zij de werken van Marc. Laten we ons onszelf afvragen hoe we kunnen bijdragen aan een samenleving waar iedereen kan thuiskomen. Dan is deze tentoonstelling zeker geslaagd.
 |
| (Le seul endroit possible) |
Dank je wel, Marc, voor je schilderijen die ons een spiegel voorhouden.
PS : de tentoonstelling bood een thematische greep uit zijn recente werken...Voor méér recent werk verwijs ik graag naar zijn website waar alle schilderijen gemaakt in 2019 en 2020 gepubliceerd zijn : http://www.marcdeconinck.com/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten