Kristof en herman -1-

In de vorige posts (10, 12 en 14 oktober) kon je mijn ontdekking van de jonge Gentse schilder Kristof Van Heemschvelde volgen. In de afgelopen maand bezocht ik ook  op donderdag 24 september laatst de première van het tweede theaterstuk van collectief herman, bestaande uit vijf twintigers die afgestuurd zijn in de toneelklas van het Antwerpse conservatorium in 2018. Het stuk kreeg als titel mee: "Vier sterren". Die toneelervaring was bijzonder en had bij mij wat tijd nodig om te bezinken. Hoe meer ik eraan terugdenk, hoe meer ik parallellen zie tussen dat vier sterren-toneelspel en de schilderijen van Kristof Van Heeschvelde. Ik probeer dit even te verduidelijken. Het zijn natuurlijk twee verschillende media, maar toch. De woorden leen ik even van Els Van Steenberghe, die voor focus.knack een bespreking schreef  over theatercollectief herman en hun werk "Vier sterren". ( https://focus.knack.be/entertainment/podium/theatercollectief-herman-loert-onbewogen-in-eigen-boezem-in-de-voorstelling-vier-sterren/article-review-1646343.html ).

(©Monty : herman 'Vier sterren')

"Het stuk is pure egotripperij met een missie. (...) Gelukkig hebben ze een groot gevoel voor zelfrelativering. (...) De wereldproblemen dienen ze niet op als thema op een gouden schoteltje en ze staan er niet met het wijzend vingertje. (...) De thema's worden ruw en haast terloops in het voetlicht gesleurd. (...) Het toneel is als een kader om naar het turbulente leven te kijken. (...) Al zittend en starend naar zichzelf vertolkt herman de onverschilligheid die te vaak de overhand neemt als we kijken naar de ellende van anderen."

(foto Marc Deconinck
Kristof Van Heeschvelde :
Signed painting 2017)

 Zelfrelativering, terloops de grote wereldvragen inbrengen, niet belerend maar ruw tonen wat er mank loopt, naar zichzelf staren... Al die aspecten vind ik terug in het werk én van Kristof Van Heeschvelde én van theatercollectief herman. Ze vertolken elk met hun eigen medium een gelijkaardige beleving van onze tijd. Ze houden elk op hun manier en vanuit hun vakgebied ons een spiegel voor: ziehier de mens anno 2020. Daarbij zoeken beiden hoe ze hun kunst kunnen laten aansluiten bij het levensgevoel van onze tijd met zijn drang naar profilering, de druk om goed over te komen, de spanning tussen het individuele en het maatschappelijke.

Nu is het aan ons, kijkers, om er conclusies uit te trekken en ons leven te hertekenen en te herspelen.