(...) Oei, de treinbegeleider fluit, we moeten verder sporen. Zo komen we bij de reeks van 20 langwerpige doekjes (18 x 45 cm.) in de ruimte hiernaast. In juni 2019 bezochten we de biënnale van Venetië, een tweejaarlijkse toonplaats voor de hedendaagse beeldende kunsten van overal ter wereld. De officiële biënnale biedt een platform aan artiesten van diverse pluimage, maar ook buiten die kunstmanifestatie zijn er vele nevenactiviteiten en tentoonstellingen verspreid over de lagunestad. Daar bezochten we de indrukwekkende tentoonstelling van de duurste hedendaagse Belgische schilder, Luc Tuymans. Zijn zogezegd 'magere' verfbehandeling, héél dunne lagen verf op het canvas, berust wel op een verbluffende vakbeheersing. Dat prikkelde Marc om zelf te onderzoeken hoe hij ook misschien wel 'magerder', met dunnere verflagen zou kunnen schilderen.
En in de Punta dela Dogana zagen we een veelheid aan kunstenaars die een (artistieke) band hebben met Etel Adnan, een Libanees-Franse veelzijdige artieste, die ondertussen 98 jaar is en nog altijd bedrijvig in haar Parijse appartement. De titel van die expo klonk betoverend in onze oren: "Luogo e segni", maar in het Nederlands is het heel prozaïsch : plaatsen en tekens. Daar bleef Marc haperen bij een klein langwerpig videoschermpje dat een film vertoonde van een achttal minuten met als onderwerp door de mens vertekende landschappen. Marc was verwoed foto's aan het maken. Meer dan de helft van de 20 langwerpige zijn gebaseerd op die videobeelden. In deze reeks is zijn verfbehandeling minder wild dan voorheen. We zien hoe hij lagen verf in elkaar laat overgaan zodat je bijvoorbeeld bij een zandachtig landschap ziet dat alles als het ware zindert van de hitte.
 |
| (Les témoins - 2019) |
Naast enkele woestijnlandschappen zien we ook andere unheimliche plaatsen, plaatsen die ons weinig herbergzaam toeschijnen. Ongezellige appartementsblokken, desolate leefomgevingen, plaatsen waar mensen zich niet gemakkelijk kunnen thuis voelen. Als we niet in actie komen én individueel én als samenleving dreigen we onze leefomgeving en samenleving te laten verworden tot een onherbergzame plek. En dan zou het kunnen zijn dat wij, zoals Knack het onlangs formuleerde, straks de nieuwe klimaatvluchtelingen worden. Hoe thuis te komen in zo'n door onszelf veroorzaakte woestenij???
Maar luister, de treinbegeleider geeft het signaal om de deuren te sluiten en verder te rijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten