Hoe verschillend theater en schilderkunst ook zijn, beide media scheppen beelden die willen aanspreken, boeien en bevragen. In een vorige post (maandag 19 oktober) plaatste ik al de schilder Kristof Van Heeschvelde naast het theatercollectief herman. Hier wil ik nog even verder op ingaan met een focus op twee aspecten.
Kristof en herman zoeken hun eigen stem en plaats ten opzichte van de traditie. Bij "Vier sterren" van theatercollectief herman zie je ze beeldend sterk o.a. in hun bijeenkomst in een directiekamer van het conservatorium waar de portretten van vroegere grootheden hangen. Daar gaan ze aan de haal met een van die portretten en de ontvoering van de traditie via dit portret komt nog verder terug tijdens hun 'opvoering'.
 |
| (Kristof Van Heeschvelde Los Caprichos foto: Marc Deconinck) |
zijn doek "Yellow Brick Road" (zie mijn blog van 14 oktober) of nog een doek dat met zijn titel "Los Caprichos" verwijst naar Goya en zijn bekende reeks etsen met dezelfde titel. Als jonge artiesten smijten ze de traditie niet zomaar overboord, maar ze ontvoeren die om deze naar hun hand te zetten. Het doet mij uitkijken naar de manier waarop ze verder hun eigen stem/palet zullen ontwikkelen.
En tot slot was ik zowel bij Kristof Van Heeschvelde als bij herman gefascineerd door de gelaagdheid van hun werk. Het persoonlijke verhaal is doorweven met de traditie en met de grotere actualiteit. Er zijn knipogen naar andere kunstenaars en genres. Deze veelheid-in-één is een passend antwoord aan al die politici, wetenschappers, identiteitsdenkers, economen en eenvoudige angstige mensen die in deze onoverzichtelijke tijd hun heil zoeken in eenvoudige en eenduidige visies op geschiedenis en samenleving. Ware het leven maar zo simpel! Voor kunstenaars is het, denk ik, het enige mogelijke antwoord op ons tijdsgewricht : niets is eenduidig. Vanuit die meerlagigheid moeten we proberen samen te leven en een leefbare toekomst uit te bouwen. Kristof en herman bouwen beiden in hun verhaal weerhaakjes in die onder de huid van de toeschouwer kruipen en op het einde zorgen voor een glimlach die kantelt naar een grimlach. Beiden houden ons een spiegel voor waar we wat ongemakkelijk van worden. Zo hoort het toch bij goede kunst?
 |
| (theatercollectief herman : Viersterren ©Jan Pijpops ) |
Wat betreft theatercollectief herman : ze hopen nog te kunnen spelen her of der maar de covid-19 pandemie maakt dat cultuurcentra en andere speelplatforms niet zo happig zijn om in deze onzekere tijden jong talent een kans te geven. Spijtig, maar hou toch maar de agenda van het cultuurhuis uit je buurt in de gaten, je weet maar nooit in de komende maanden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten