In het vorige bericht vermeldde ik naar aanleiding van de internationale vrouwendag twee straffe madammen uit Zuid-Afrika. Vandaag nog even iets meer over de jongste van dat duo, Koleka Putuma. Haar bundel "collectief geheugenverlies" is helemaal doordrongen van haar levensverhaal. Deze jonge vrouw (°1993) schrijft gedreven en bij momenten heel krachtig, maar haar activisme dreigt soms met haar aan de haal te gaan. Ze gebruikt haar woorden als medicijn om jaren van stilzwijgen te helen en om te genezen van de kwalen van opgelegd zwijgen. Al schrijvend probeert ze haar leven in kaart te brengen en een weg te creëren naar een beter leven.
Jong zijn anno nu én vrouw zijn én zwart zijn én lesbisch én opgegroeid in een gezin met een dominee als vader en een islamvrouw als moeder : er is veel om over te praten en te schrijven.
Ze praat, roept, schreeuwt, zingt, fluistert, smeekt zich een eigen weg tussen al die gegevenheden door.
Het is niet al kommer en kwel, maar zelfs als het over haar kwetsuren gaat breekt ze het perspectief open en overstijgt haar eigen situatie.
 |
| (©Tijdschrift Terras) |
Het is een jonge vrouw die leeft midden de sociale media met o.a. datingsites en de vragen die het met zich meebrengt. Ze schrijft daar een vers over.
ONLINE
Er bestaan protocollen voor het zoeken van contact:
Deel geen meme van je paniekaanvallen op de sociale media.
Je 3456 vrienden weten niets van de epilepsie die daaraan voorafing,
de wilskracht die je nodig had om de telefoon vast te nemen en je moeder te zeggen dat je een harde dag hebt.
Het doet zeer op alle plekken die je niet kan zien of niet met gaas kan omwikkelen.
Op alle plekken die nog niet geheeld zijn in je bloedlijn.
Verstuur geen selfie van je zelfverminking.
God beware je dat je status zou onthullen dat je verloren of gebroken bent.
Niemand zal iets zeggen over hoe rauw (of bijna genezen) je tumor is.
Je 3456 vrienden weten niet hoe ver je trauma al teruggaat.
(uit: collectief geheugenverlies, Poëziecentrum, Gent, 2020, blz. 56, vertaling Ludo Abicht)
In dit gedicht heeft ze het over een bloedlijn waarin nog heel wat wonden niet geheeld zijn. Ze schreef ook een 'gedicht' met als titel "Levenslijn". Daar lees je eerst een opsomming van 69 (als ik goed geteld heb) namen van vrouwen. Ik geef hieronder de eerste vier mee en schakel dan onmiddellijk over naar het vervolg na deze namenlitanie.
LEVENSLIJN
 |
| (eigen foto Nederlands paviljoen Biënnale van Venetië 2019) |
Kimvzelé Crenshaw
Audre Lorde
Angela Davis
Magaret Ekpo
(...)
je zal zeggen dat dit geen gedicht is
en ik zal zeggen dat je gelijk hebt:
het is er geen.
het is een levenslijn.
iedere naam
is een evangelie dat in mijn beenderen opgesloten zit.
iedere naam
zingt
Zwarte meid -
Leef !
Leef !
Leef !
(uit: collectief geheugenverlies, ibidem, blz. 80-82 passim)
Doorheen deze bundel komen alle grote thema's die de publieke opinie beroeren aan bod, zowel deze die over onze kleine relationele levens gaan als deze die ingrijpen op de samenleving in zijn vele facetten. Een stem die verdiend gelezen te worden én écht beluisterd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten