In Memoriam Matris

 Vandaag, nu al zeven jaar geleden, vierden we samen rond en met haar de honderdste verjaardag van mijn moeder. 

Op zo'n dagen, nu al veel meer dan 1230 dagen geleden, blijft deze dag nazinderen, nasmeulen.

(eigen foto - november 2018)

De Poolse dichteres Julia Hartwig schreef een vers waarin ik mijzelf heel goed kan terugvinden op deze dag.

GEWEKT WORDEN IN EEN LICHT VOL GENADE

Moeder staat aan mijn bed.

Sta op, je hebt al twaalfhonderddertig zonnige en ontelbaar veel mistige ochtenden verslapen. Ze wachten op je.

Maar er is niemand. En zij is ook niet meer.

Ik zet de radio aan om de herinnering aan haar stem te overstemmen.

Op het gras liggen de sporen van nachtelijke rijp.

De bomen hebben die nacht hun laatste bladeren afgeschud.

Hoe komt het toch dat mijn hart tegelijk zwelt van vreugde en krimpt van pijn.

(uit: Na de dood stond ik midden in het leven. Kopstukken van de naoorlogse Poolse poëzie. Uitg. P, Leuven, 2008, blz. 100)