De lange omcirkeling van het woord 'schrenslompen' door de Nederlandse dichteres Anne Brassinga heeft ons in een vorig bericht gebracht tot bij het schilderij "Saul en David" van Rembrandt in het Haagse Mauritshuis. De dichteres blijft nog haperen aan Rembrandt maar tegelijk worden haar gedachten algemeen menselijk. Misschien herkennen we onszelf er in? Zoals we ook onszelf gespiegeld zien in de zelfportretten van Rembrandt. In hetzelfde Mauritshuis kan je ook het laatste zelfportret van Rembrandt zien, geschilderd in het jaar van zijn overlijden 1669. Mooi maar ook zo veel meer dan zomaar mooi... Een uitnodiging, een uitdaging, een reflectie over wat des mensen is.
SCHRENSLOMPEN
 |
| (zelfportret Rembrandt 1669 ©Mauritshuis) |
(...)
Rembrandt brandt in mijn herinnering: ver
over de grens, in de slompen van de blauwogige
vuurpot, ver, ver voorbij elke knelkoppeling.
Schreiend staat men vaak op de grens
van angst en vrijheid. Als mens in lompen
die niet in de afgrond wil vallen
en ook niet wil stikken in een veilig hol.
De nacht is het embleem daarvan -
grenzeloos maar ondoordringbaar als een muur.
Daarom is schrenslompen 's nachts dubbel
genot. (...)
(uit: Brassinga, Anneke, Wachtwoorden, De Bezige Bij, 2015, blz. 68)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten