Op 13 juni (morgen dus) is het negen jaar geleden dat mijn honderdjarige moeder zachtjes is heengegaan. Ze was nooit heel groot van lichaamsbouw, maar groots was haar omgang met de tegenslagen van het leven en met de krimpende lichaamskrachten door de ouderdom.
Haar manier van in het leven staan blijft mij tot dank en tot inspiratie.
De 19-de eeuwse meester-dichter Guido Gezelle schreef onder anderen dit bekende gedicht over zijn moeder. De tijden zijn drastisch veranderd want de fotografie (lichtdrukmaal) stond toen in de kinderschoenen, maar de mengeling van gemis, erkentelijkheid en bewondering spreken uit elke regel van dit gedicht.
Met Guido Gezelle wil ik mijn moeder gedenken en eren, nu ze -mocht ze nog leven- 110 jaar zou geworden zijn.
MOEDERKEN
.JPG) |
| (eigen foto - Londen Regentspark mei 2009) |
't En is van u
hiernederwaard,
geschilderd of
geschreven
mij, moederken,
geen beeltenis,
geen beeld van u
gebleven.
Geen tekening,
geen lichtdrukmaal,
geen beitelwerk
van stene,
't en zij dat beeld
in mij, dat gij
gelaten hebt,
allene.
o Moge ik, u
onweerdig, nooit
die beeltenis
bederven,
maar eerzaam laat
ze leven in
mij, eerzaam in
mij sterven.
(uit: van Herreweghen, Hubert en Spillebeen, Willy, Het nachtegalenbosje. Poëzie uit Vlaanderen en Nederland 1880-1916, uitg. Davidsfonds, Leuven, 1990, blz. 87)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten