De natuur is altijd weer een vindplaats voor de dichter.
Een stromende beek of rivier en een veel belovende zomerochtend
zijn twee zo'n thema's die dichters uitnodigen
tot verzen over beloftevolle liefde en vruchtbaar leven.
De verliefde jonge Federico Garcia Lorca (1898-1936)
verliest zich in zijn geboortedorp in het geluid
van de voorbijstromende rivier de Genil.
OCHTEND
7 augustus 1918
Fuente Vaqueros
Granada
 |
| (Lorca - ©kostanieuws) |
Voor Fernando Marchesi
En het lied van het water
Duurt eeuwig.
Het is het innige sap
Dat de velden laat rijpen.
Het is bloed van dichters
Die hun zielen lieten
Verdwalen op de paadjes
Van de Natuur.
Wat een harmonieën vergiet het
Als het uit de rots opborrelt!
Met zijn zachte cadansen
Geeft het zich over aan de mensen.
De ochtend is helder.
Rook komt uit de schoorstenen
En die rokende armen
Tillen de nevel op.
Luister naar de ballades
Van het water op de populieren.
Vogels zonder vleugels
Verloren in het gras!
De zingende bomen
Knakken en verdrogen
En serene bergen
Worden vlaktes.
Maar het lied van het water
Duurt eeuwig.
(uit: Lorca, Federico Garcia, Verzamelde gedichten. Vertaald en toegelicht door Bart Vonck, met een nawoord van Hagar Peeters, Amsterdam, uitg. Athenaeum-Polak & Van Gennep, 2009, blz. 27-28)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten