De kleur op de begraafplaatsen en
de drukte van komende en gaande mensen
tijdens deze eerste dagen van november
kunnen niet verhinderen dat
de bezoeker van een begraafplaats
deze plek ook zal ervaren als een stilteplek.
Hoe vol ook,
deze plaatsen blijven ook een leegte uitademen.
Dichter Marc Tritsmans nam afscheid van zijn ouders
en over dit 'laatste' van/in een mensenleven
schreef hij dit vers, dat deze ervaring van rouw
en afscheid probeert in woorden te gieten.
Voor allen die in deze dagen scherper dan anders
een gemis en leegte ervaren...
LAATSTE
 |
| (eigen foto : begraafplaats Dieweg Brussel 7 augustus 2017) |
voor mij toch plots een
heel nieuwe betekenis
kreeg toen ik jou daar
in je allerlaatste bed zag
liggen in dat raamloze
kamertje waarin men met
een vaag soort muziek
nog tevergeefs trachtte
om de totale afwezigheid
van geluid te overstemmen.
Maar het was vooral dit
voor het laatste zachtjes
sluiten van die laatste
deur tussen jou en mij.
Oorverdovend deed ik je
leven dicht. Waarna ik je
niet, nooit meer zou zien.
(uit: Het liegend konijn, 2025/1, blz. 191)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten