Een aangrijpend gedicht dat uitnodigt tot mededogen met de grote wereld, met de vele soorten mensen en met je eigen beperktheid, zeker als je dit leest tegen de achtergrond van de wonden die corona geslagen heeft én nog slaat. Zo lees ik tijdens deze langste dagen van het jaar dit vers van de Pool Adam Zagajewski, in een vertaling van René Smeets) gezien in de Poëziekrant van mei 2021 (blz.53) bij een in memoriam over deze pas overleden dichter.
TRACHT DE VERWONDE WERELD TE BEZINGEN
Tracht de verwonde wereld te bezingen.
 |
| (©Freepik) |
de wilde aardbeien, de druppels roséwijn.
De brandnetels, die steevast door ballingen
verlaten panden overgroeiden.
Je moet de verwonde wereld bezingen.
Je aanschouwde stijlvolle jachten en schepen;
één had een lange reis voor de boeg,
anderen wachtte enkel het zilte niets.
Je zag vluchtelingen op weg naar nergens,
je hoorde de beulen een lied van vreugde zingen.
De verwonde wereld hoor je te bezingen.
Gedenk de ogenblikken waarop jullie samen waren
in een witte kamer, het gordijn bewoog.
Keer in gedachten terug naar het concert toen de muziek losbarstte.
In de herfst raapte je eikels in het park
en bladeren dwarrelden over de littekens van de aarde.
Bezing de verwonde wereld
en de grijze, door een lijster verloren veer,
en het zachte licht, dat dwaalt en verdwijnt
en weerkeert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten