In het recente themanummer "Het vreemde" van het monastiek tijdschrift "De Kovel" (nr. 68, juni 2021) maakte ik kennis met de term bastaardkracht of in het wetenschappelijk jargon van de genetica heterosis. Hiermee wordt het fenomeen benoemd dat uit ouders van twee totaal verschillende rassen of families een sterker, alerter en gezonder kind groeit. Dit gegeven vormt een belangrijk onderdeel van het zoeken naar sterkere 'hybride' rassen bij bepaalde planten (vb. maïs, uien,...) of dieren (vb. koeien, vleeskippen, varkens...).
 |
| (©Cell Press) |
Maar zelf hevelde ik deze term onmiddellijk over naar het socio-psychologische vlak.
Hierbij dacht ik onmiddellijk aan mijn moeder, die 100 jaar geworden is, maar geboren werd als ongewenst kind. Pas op haar 14e huwde haar biologische moeder en kreeg ze de familienaam van de man van haar moeder. Haar familienaam heeft dus in feite niets met haar familie te maken. De 'schande' die ze met zich meedroeg, gewoon door er te zijn als 'vreemde', heeft ze in stilte heel haar leven meegedragen. Maar ze droeg ook een overlevingskracht in zich, alsof ze op een vitaal niet-bewust niveau wilde zeggen: ik zal bewijzen dat ik kan en mag leven.
Die basale levenswil kreeg dank zij Stef Hublou Solfrian in "De Kovel" (nr.68, blz.36) voor mij een naam: bastaardkracht. Wat een mooi woord dat onmiddellijk een complex spel van factoren oproept.
 |
| (©De Morgen) |
Hieraan denk ik ook nu bij onze Belgische nationale feestdag dit jaar. De 'ster' van het officiële gebeuren wordt onbetwistbaar de 'bastaard' van de koninklijke familie, prinses Delphine. Ze mag mee tronen op de eretribune tijdens het grote defilé.
Vanuit mijn nieuw opgedane kennis over bastaardkracht krijgt heel het gedoe van haar proces om erkenning een dimensie erbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten