Met gemengde gevoelens bezoek ik festivals voor hedendaagse kunst, zeker als ze in steden worden georganiseerd waar je voelt doorheen alles dat de kunst moet dienen als lokmiddel om horeca en commerce te promoten. En als het thema dan nog eens "paradijs" is, ben ik nog meer op mijn hoede.
Ons rijke land is enkel een paradijs voor wie geld heeft en geluk in het leven. Wat kan een "festival" van hedendaagse kunst dan bieden?
Voor elk wat wils lijkt het: wie het wil kan véél vraagtekens zien, wie wil ziet enkel uitroeptekens. Wie wil leest veel gedachtestrepen, wie wil ziet veel kleur, wie wil ziet vooral dromen, wie wil ziet ook weggetjes naar een paradijs.
Voor mij bleef eerst en vooral de installatie bij van d Afghaanse kunstenaar Aziz Hazara bovenin de Broeltoren Noord. We zien er een videoprojectie van 4 min.17 sec. op vijf schermen. We zien op elk scherm een jongentje op een bergrand met beneden een stad (Kabul?). Elk jongentje probeert zich staande te houden terwijl het hevig lijkt te waaien en hij probeert ook te blazen op een soort plastic trompetje.
 |
| (eigen foto - deel van de installatie - 25 juli 2021) |
 |
| (eigen foto 25 juli 2021) |
En hoe zullen de kinderen in ons rijke West-Europa hun paradijs bouwen in een regio die als maar duidelijker getekend wordt door sporen van hebzucht en kapitalisme?
Als de stadspromotie tot zulke vragen kan leiden, mag het er voor mij gerust zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten