In vorige berichten kon je hier kennismaken met enerzijds een tentoonstelling over Belgische vluchtelingen (InFlandersFields museum Ieper) en anderzijds een expo over vuur (Boghossianstichting Brussel). Hier breng ik deze thema's samen dank zij een gedicht van Annemarie Estor (1973) in de recente (en laatste) uitgave van Het Liegend Konijn en een kunstwerk dat ik enige jaren terug (september 2021) heb gezien in Parijs, Institut du Monde Arabe.
Het beeldende kunstwerk is een schilderij van de Libanese artiest Hanibal Srouji (1957). Hij vluchtte bij het uitbreken van de Libanese burgeroorlog in 1975 naar Canada. In 2010 keerde hij terug naar Beiroet waar hij les geeft. Het werk hier heeft als titel "Terre Mer XIII" en is gemaakt in de jaren 2013-14. Zijn werken worden benoemd als een soort autobiografie van de ontworteling. De zoektocht naar een land om veilig te wonen toont hij in deze marine. Doordat hij in zijn doek gaten brandt ervaar je als kijker onmiddellijk dat het hier niet gaat om een liefelijk of 'neutraal' zeezicht. De artiest zelf noemt dit werken met vuur 'een zuiverend ritueel'. Deze brandgaten tonen ook hoe de kunstenaar beseft dat in zijn land de vrede een broos, fragiel, kwetsbaar gegeven is die zomaar aan flarden kan worden geschoten.
 |
| (Hanibal Srouji : Terre Mer XIII - eigen foto) |
De dichter Annemarie Estor publiceerde een wat langer gedicht met als titel "De vuurmaker" in Het liegend konijn (2025, nr. 2, blz. 80-81). Hieruit een fragment uit dit vers. In dit vers heeft het element vuur een positief, zuiverend karakter.
DE VUURMAKER
(...)
Prop je rugzak vol angst en keten hem dicht.
Ren, ren, met je rugzak, door het vuur, door het grote vuur!
De vuurmaker is je beste vriend,
en misschien ben je al oud
en heb je hem nog steeds niet ontmoet, maar hij bestaat, hij bestaat,
er is nog tijd om hem te leren kennen, je hebt nog jaren.
(...)
Hoe beeld en woord, bij mij toch, de twee tentoonstellingen die nog altijd lopen versterken en verbinden.
Intrigerend werk!
BeantwoordenVerwijderen