Het leven loslaten, elkaar loslaten,
een geliefd persoon zien gaan naar zijn/haar laatste plaats.
Dat kan pijn doen en verdriet veroorzaken.
Maar in één teder alledaags beeld
schetst de Zuid-Koreaanse schrijfster Han Kang
hoe veellagig zo'n gebeuren is.
ZAKDOEK
Op een middag in de nazomer had ze het gezien terwijl ze langs een afgelegen flatgebouw liep. Op de tweede verdieping was een vrouw bezig de was op te hangen, aan een rek buiten het balkon. Er ontsnapte haar een pluk wasgoed. Eén zakdoek zweefde omlaag, het langzaamst van alles, en belandde uiteindelijk op de grond. Als een vogel met half ingevouwen vleugels. Als een ziel die behoedzaam een plek zocht om neer te strijken.
 |
| (eigen foto) |
Han Kan, Wit, vertaling Marijke Versluys, uitg. Nijgh & Van Ditmar, 2017, blz. 73)
En dit deed me ook denken aan een tedere video van David Claerbout met de sprekende titel : Long Goodbye (2007), waaruit hier een still. Als je een kans krijgt die video ergens te zien, doen!
De lente die nu losbarst haalt zijn groeikracht uit de humus van het verval van de voorbije herfst. De natuur toont ons een levenswijze van durven loslaten om tot vernieuwd leven te komen. Tot we allen behoedzaam een plek zoeken om neer te strijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten